Είναι ακόμα ωραίο να είσαι Λίβερπουλ.

 Χθες υποστήκαμε μια ντροπιαστικη ήττα απο την Ρεάλ Μαδρίτης με 0-3 . Σίγουρα πολλοί θα μου πείτε πως η ήττα ήταν το πιο λογικό αποτέλεσμα βάση του αντιπάλου, όχι όμως όταν είσαι η Λίβερπουλ. Η Λίβερπουλ σε όποια κατάσταση και αν είναι, δεν είναι ποτέ αουτσάιντερ. Οι ''Ρεντς'' πάντα παίζουν για την νίκη. Προτίμησα λοιπόν να σχολιάσω σήμερα το πρωί το χθεσινό παιχνίδι στο Άνφιλντ με καθαρό μυαλό και όχι χθες.

 Ακόμα μια φορά η ομάδα υστερούσε στο παιχνίδι της, έλειπε η φαντασία , η δύναμη γενικότερα δεν είδαμε την Λίβερπουλ που μας έκανε να αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο. Δεν θα σταθώ όμως στο ποιος φταίει για αυτό. Θα σταθώ στο συναίσθημα που ένιωσα κατα την διάρκεια του αγώνα. Ένιωσα πραγματικά περήφανος , γιατί καμια άλλη ομάδα δεν μπορεί να σε κάνει να σταθείς μπροστά σε μια τηλεόραση επι 90 λεπτά ενω χάνεις 0-3 απο το ημίχρονο. Να περιμένεις με την ίδια αγωνία το τελικό αποτέλεσμα ενω ξέρεις πως παίζεις με
μια ομάδα ένα επίπεδο (αγωνιστικά) πάνω απο 'σένα.

  Στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου αφού χάναμε 0-3 άκουσα πολλούς φίλους της Λίβερπουλ να φωνάζουν πως μπορούμε την ισοπαλία. Αν μιλούσαμε για άλλη ομάδα θα το θεωρούσα απίθανο αλλα για τους ''Ρεντς'' πως να το κάνω; Μήπως θυμάστε την Μίλαν στον τελικό της Κωνσταντινούπολης; Πως μπορείς να μην περιμένεις την ανατροπή όταν αυτήν η ομάδα σου έχει χαρίσει τέτοιες στιγμές;

 Η σχέση των φίλων με τον σύλλογο είναι κάτι πρωτόγνωρο, δεν έχω ξανά δει τόσο αφωσιομένους φιλάθλους με την ομάδα τους, με μια ομάδα η οποία έχει να πανηγυρίσει πρωτάθλημα εδώ και 24 χρόνια, έχοντας πολλές κακές πορείες στο πρωτάθλημα και πολλά χρόνια απουσίας απο το Τσάμπιονς Λίγκ. Παρόλα αυτα όχι μόνο δεν ξενερώνουν με την ομάδα αλλά γεννιούνται ακόμα περισσότεροι υποστηρικτές των ''Reds''. Είναι υπέροχο να είσαι Λίβερπουλ μόνο και μόνο για το συναίσθημα που βγάζει αυτήν η ομάδα.

 Κάπου εδώ τελειώνοντας θέλω να γράψω κάτι τελευταίο για το χθεσινό παιχνίδι. Ήταν ένα παιχνίδι που το περίμενα απο την μέρα που έγινε η κλήρωση και είχα την πίστη πως θα κερδίσουμε. Για μένα και για όλα τα παιδιά στο στέκι των Trikala Scousers ήταν μια μαγική βραδιά που δεν τελείωσε ποτέ όπως περιμέναμε αλλά μας θύμησε ξανά γιατί είμαστε Λίβερπουλ.

Baσίλης Κουρσοβίτης