Γιατί ΔΕΝ πρέπει να είναι ο Ράφα!

Διαβάζοντας ένα καλογραμμένο άρθρο στο Englishfootball.gr σχετικά με το θέμα του προπονητή στην Λίβερπουλ, ένιωσα την ανάγκη να γράψω κι εγώ την άποψή μου σχετικά με το φλέγον ζήτημα που ''καίει'' τον τελευταίο μήνα τις τάξεις των φιλάθλων των Reds σχετικά με την τεχνική ηγεσία της ομάδας.

Με τον Μπρένταν Ρότζερς να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα μετά τα συνεχόμενα άσχημα αποτελέσματα, η μεταγραφολογία στο θέμα του προπονητή έχει πάρει φωτιά στο νησί με τον Ράφα Μπενίτεθ να φαίνεται ο επικρατέστερος για την λήψη της θέσης του Ρότζερς στην ομάδα. Το άρθρο του (προφανώς) φίλου της ομάδας στην παραπάνω ιστοσελίδα έχει σωστά (σχεδόν) επιχειρήματα σχετικά με τον Ράφα και την Λίβερπουλ, ενώ έχει κάνει εξαιρετική έρευνα σε ότι αφορά τις μεταγραφές και τα ποσά που δαπανήθηκαν την τελευταία δεκαετία. Όμως...

Χωρίς την Πόλη η χρονιά θα ήταν αποτυχημένη!
O Ράφα αναλαμβάνει τα ηνία και η Λίβερπουλ τίθεται αντιμέτωπη την άσπιλη Grazer από την Αυστρία για μία θέση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. 0-2 το σκορ του πρώτου αγώνα εκεί μέσα και ήττα(!) στο Άνφιλντ με 0-1, ενώ λίγο έλειψε να χαθεί και η πρόκριση από τους Αυστριακούς. Η συνέχεια στους ομίλους δεν ήταν η ανάλογη. Ήττα από τον Ολυμπιακό στο Καραισκάκης με 1-0, 0-0 με την Λα Κορούνια στο Άνφιλντ, ήττα από τη Μονακό στη Γαλλία με 1-0 και ο συνδυασμός των αποτελεσμάτων και η διαφορά των γκολ μας βοήθησε να πάρουμε την πρόκριση με εκείνο το αξέχαστο βοτ πλανέ του Τζέραρντ στο Άνφιλντ με τον Ολυμπιακό. Ο Ράφα πέταξε δίκαια και εύκολα την Λεβερκούζεν εκτός και την Γιουβέντους με καλό ποδόσφαιρο και εκείνη η απόφαση των διαιτητών στο ματς με την Τσέλσι μας ''πέρασε'' στον τελικό της Πόλης, που έγινε ότι έγινε. Όσον αφορά το πρωτάθλημα η ομάδα τερματίζει μία θέση κάτω από την Έβερτον και συγκεκριμένα στην 5η θέση, πράγμα που σήμαινε ότι έχανε το Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου. Η ΟΥΕΦΑ θέτει σε εφαρμογή για πρώτη φορά την απόφαση: ο νικητής της διοργάνωσης συμμετέχει στα προκριματικά της ίδιας διοργάνωσης την επόμενη σεζόν ανεξαρτήτως βαθμολογικής θέσης. Πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι πως η τύχη έπαιξε σημαντικότατο ρόλο εκείνη τη χρονιά.

Ελληνική νοοτροπία και επιχειρηματολογία της πλάκας!

Δύο στα δύο για την Λίβερπουλ και τώρα ξαφνικά αρχίσατε όλοι να στηρίζεται και πάλι τον Ρότζερς, όχι μόνο επειδή κερδίζει, αλλά επειδή αντικειμενικά η ομάδα αρχίζει να βρίσκει το δρόμο της και να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Αν είσαι από αυτούς που επιμένουν να φύγει ο Ρότζερς και να έρθει ο Ράφα, ή ο Κλοπ, ή ακόμα και ο Μίτσελ (ναι και αυτό το ακούσαμε), τότε ή γράψε σε σχόλιο τα επιχειρήματά σου ώστε να μπορέσω να τα διαβάσω, ή πολύ απλά ''κλείσε'' το άρθρο πατώντας το 'x' πάνω δεξιά.

Δέχομαι μηνύματα που μου λένε να μην είμαι τόσο καυστικός στην εκπομπή (Κάθε Δευτέρα 4-6 www.mundosports.eu) γιατί έτσι μόνο εχθρούς θα αποκτήσω και όχι φίλους. Αν ήθελα να αποκτήσω ακροαματικότητα, όχι μόνο στην εκπομπή αλλά και στο μπλογκ θα έπαιρνα όλα αυτά που λέτε και γράφετε θα τα αναπαριστούσα μέσα στα άρθρα μου, θα τα έλεγα στην εκπομπή μου και τότε όλοι θα συμφωνούσατε μαζί μου. Αλλά το θέμα δεν ότι δεν συμφωνώ απλά με τα λεγόμενά σας, αλλά μάλιστα διαφωνώ και κάθετα γιατί αυτά που λέτε είναι αντικειμενικά ΛΑΘΟΣ!

Σαν Έλληνες έχουμε μάθει κλασικά από το σάπιο ελληνικό ποδόσφαιρο να κατηγορούμε είτε σωστά είτε λανθασμένα μόνο ένα άτομο όταν η ομάδα μας δεν πάει καλά, και κατά κύριο λόγο αυτός είναι ο προπονητής. Και έτσι κάνετε και με την Λίβερπουλ (τουλάχιστον όσοι είστε πραγματικά Λίβερπουλ, γιατί οι περισσότεροι είστε Σουάρεζ, Τζέραρντ, Αλόνσο και Ράφα).

Σεβασμός πρώτα στο ποδόσφαιρο!

Το αθλητικό ιδεώδες, και πιο συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο, είναι ένα γεγονός που ανέκαθεν από την δημιουργία ενώνει ανθρώπους και κουλτούρες. Αποτελεί μία γιορτή για το ανθρώπινο είδος, ένα συμβάν που για 90 λεπτά μπορεί να καθηλώσει ολόκληρες ηπείρους ή και που ακόμα με μια στιγμή να κάνει τον μέσο άνθρωπο να κρατήσει την ανάσα του, να ανεβάσει σφιγμούς και να νιώσει συναισθήματα λύπης, χαράς, ενθουσιασμού και αφοσίωσης.

Φυσικά από το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να λείπουν άνθρωποι οι οποίοι συνέδεσαν το όνομά τους και την φιγούρα τους με μια ομάδα, με μια πόλη ή χώρα ή ακόμα και με μια ιδέα, ένα χρώμα. Από τον Xavi, τον Iniesta και τον Totti, στον Tony Adams, τον Giggs, τον Le Tissier, τον Maldini και τον Baresi. Δεν έχει σημασία αν κέρδισαν τίτλους και καταξιώσεις με τις ομάδες τους. Δεν έχουν σημασία τα χρήματα που έπαιρναν. Σημασία έχει η αφοσίωσή τους και η αγάπη τους πρώτα για το ποδόσφαιρο και μετά για την ομάδα τους. Οι παραπάνω ποδοσφαιριστές σίγουρα είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν κάτι ''καλύτερο'' όμως ποτέ δεν σκέφτηκαν να αποχωρήσουν από το ''σπίτι'' τους.