Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Clough γεννιέσαι, δεν γίνεσαι!

Αλήθεια τώρα υπάρχει έστω και ένας που να ξέρει καλά τα κατατόπια του αγγλικού ποδοσφαίρου και να μην έχει συγκρίνει ποτέ αυτούς τους δύο σπουδαίους προπονητές που πέρασαν ποτέ από τους ποδοσφαιρικούς πάγκους? Δεν θα κάτσω να αναλύσω τις προπονητικές ικανότητες του καθενός, δεν είναι της αρμοδιότητάς μου, όμως η συμπεριφορά των αυτών κυριών που κόσμησαν και κοσμούν τον αγγλικό ποδοσφαιρικό χάρτη παρουσιάζει τρελές ομοιότητες και η συμπεριφορά του ''συμπαθέστατου'' Ζοσέ Μουρίνιο είναι κάτι παραπάνω από εκνευριστική.

1.Η αυτοδημιούργητη κόντρα με αντίπαλο προπονητή. 
Στα τέλη της δεκαετίας του '60 η τότε ομάδα του Μπράιαν Κλαφ, Ντέρμπι Κάουντι, αγωνιζόταν με την πανάξια (όχι για πολλούς) πρωταθλήτρια της πρώτης κατηγορίας, Λιντς για το κύπελλο Αγγλίας. Η ομάδα τους Ντον Ρέβι πήγε στο Pride Park, σε μια γεμάτη έδρα που όμως η ομάδα των Rams αγωνιζόταν στην δεύτερη κατηγορία. Το ματς βρήκε νικήτρια την ομάδα του Ρέβι και ο Κλαφ, σε εκείνη την θρυλική συνέντευξη, μετά και τις 44 μέρες στον πάγκο της Λιντς, με τον Ρέβι στον αέρα, τόνισε πως ο δεύτερος δεν έδωσε ποτέ το χέρι του μετά το τέλος του αγώνα. Αν το έκανε ή όχι ποτέ δεν μάθαμε, και ο Ρέβι γεμάτος έκπληξη ποτέ δεν κατάλαβε για ποιο λόγο ο Κλαφ είχε τέτοια προσωπική εμπάθεια με εκείνον. Ακόμα και μετά το θάνατο του Ρέβι, μέχρι και το 2004 που απεβίωσε και ο θρυλικός Μπράιαν Κλαφ δεν έγινε γνωστή η σπίθα που πυροδότησε αυτήν την κόντρα. 
Έτσι και ο Μουρίνιο από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Αγγλία πριν από 11 χρόνια, δεν πέρασε μέρα που να μην αφήσει ασχολίαστο τον Αρσέν Βενγκέρ και τα κατορθώματά του, με αποκορύφωμα την σκηνή που οι δύο προπονητές πιάστηκαν στα χέρια στο περσινό ματς, ενώ το κερασάκι στην τούρτα το έφεραν οι δηλώσεις του Πορτογάλου σχετικά με την ''λειψυδρία'' της Άρσεναλ στην κατάκτηση του τίτλου αμέσως μετά τη λήξη του φετινού ντέρμπι του Λονδίνου. 

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Παίρνεις αυτό που σου αξίζει!

Το ποδόσφαιρο και η εμπειρία που έχω αποκομίσει από αυτό τόσα χρόνια μου έχουν διδάξει ένα και μοναδικό πράγμα: Στο ποδόσφαιρο παίρνεις αυτό που σου αξίζει χωρίς διαστρεβλώσεις και αδικίες που ''ανακαλύπτεις'', θέλοντας να δικαιολογηθείς για την άσχημη εμφάνισή σου στον αγωνιστικό χώρο. Το γεγονός αυτό δεν ισχύει για εμάς που υποστηρίζουμε την Λίβερπουλ, αλλά είναι καθολικό. Ισχύει για τους απανταχού φίλους οποιασδήποτε ομάδας.

Πάμε όμως τώρα να δούμε τι γίνεται μέσα στο ίδιο μας το σπίτι φέτος. Ακούω και διαβάζω σχόλια του τύπου: ''το πρεστίζ της ομάδας έχει χαθεί'' και κάθε βδομάδα οι ευθύνες μιας κακής εμφάνισης ξεκινάνε να πέφτουν σε ποδοσφαιριστές και προπονητή χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο και πολλές φορές και άδικα.

1. Κρίνε σωστά! 
Εξιλαστήρια θύματα πολλών εβδομάδων φέτος έχουν πέσει ποδοσφαιριστές όπως οι Μπορίνι, Μπαλοτέλι, Λούκας, Λόβρεν και Λαλλάνα, χωρίς, πολλές φορές, καν να αγωνίζονται με την ομάδα. Σχεδόν όλοι οι προαναφερόμενοι δεν αξίζουν να αγωνίζονται στην Λίβερπουλ και όλοι μας το καταλαβαίνουμε αυτό, όμως δεν μπορείς να κρίνεις έναν ποδοσφαιριστή, χωρίς καν να τον δεις να παίζει. Για τον Στέρλινγκ κανένας δεν μιλάει όμως. Ναι έβαλε καμιά δεκαριά γκολ φέτος, όμως σίγουρα δεν είναι ποδοσφαιριστής που κάνει την διαφορά μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά κανείς δεν τολμάει να πει κάτι για ένα ''ταλέντο'' το οποίο κατάφερε με τις κάτω του μετρίου εμφανίσεις του φέτος να απαιτεί από ένα σύλλογο σαν την Λίβερπουλ, 100.000 την εβδομάδα για να συνεχίζει να αγωνίζεται με τα χρώματα της ομάδας.