Τρολολίβερπουλ!

Να ξεκολλήσουμε λίγο από μιζέρια της φετινής χρονιάς, την φυγή του Στίβι, τις κοκορομαχίες για τον προπονητή, τη χολή που στάζουμε για τους Αμερικάνους και τα νεύρα που έχουμε για τον Ίαν Άιρ. Οκ, το τελευταίο είναι σπαστικό! AYRE OUT!!

Η ελληνική κοινότητα των φίλων της ομάδας είναι μεγάλη, τεράστια! Η φήμη της Λίβερπουλ σύμφωνα με αρμόδια γκάλοπ είναι η μεγαλύτερη αγγλικής ομάδας στην Ελλάδα και τρίτη στην Ευρώπη πίσω από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ.

Όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει την ομάδα μας με παρέα, είτε μεγάλη είτε μικρή. Έχουμε παρατηρήσει διαφόρων ειδών φιλάθλων των Reds και στο συγκεκριμένο άρθρο θα προσπαθήσω να αναλύσω αυτά τα είδη με έναν πιο διασκεδαστικό τρόπο. Πάμε...

Με τα μάτια ενός αργηγού...

"...Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε τρέλα, καθαρή, απόλυτη, υπέροχη τρέλα. Υπήρχαν "Scousers" παντού. Στο αεροδρόμιο, στο ξενοδοχείο, σε μπαρ, σε... δέντρα. Ακόμα και στο ταξίδι από το αεροδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως προς το ξενοδοχείο μας, κοιτούσα έξω από το παράθυρο και έβλεπα ανθρώπους που γνώριζα. Καταπληκτικό! "Δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος που να έμεινε πίσω στο Λίβερπουλ," είπα στον Κάρρα. "Θα πρέπει όλοι να 'χουν έρθει εδώ!" Κάθε φορά που προσπάθησα να κοιμηθώ λιγάκι, το τραγούδι των οπαδών ταρακουνούσε το δωμάτιό μου. "Υou'll Never Walk Alone". "The Fields of Anfield Road"... Ήταν σαν να προσπαθούσα να κοιμηθώ στη κερκίδα του KΟΡ!
Παίκτες από άλλες ομάδες καλούσαν τον ατζέντη μου, τον Στρούαν Μάρσαλ, για να μου μεταφέρει μηνύματα συμπαράστασης, καλής τύχης. Ο Τζον Τέρρυ τηλεφώνησε. "Πείτε στον Στήβυ, εύχομαι το καλύτερο από μένα, είπε ο Τζον Τέρρρυ", μου μετέφερε ο Στρούαν. Ήμουν πραγματικά συγκινημένος. Εκτιμούσα ήδη πολύ τον Τέρρυ, αλλά πήγε ακόμα πιο ψηλά στην εκτίμησή μου. Είχαμε ανταλλάξει πολύ ξύλο στα μεταξύ μας ματς με την Τσέλσι για να φτάσουμε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ο Τζον Τέρρυ δεν σκεφτόταν τη δική του απογοήτευση. Ένας άλλος ανώτερος άνθρωπος, ο Τιερί Ανρί, πήρε επίσης κι έστειλε μήνυμα. Ο Τιερί κι ο Τέρρυ ήταν αντίπαλοί μου, αντίπαλοι που σφαζόμασταν κάθε χρονιά! Και τώρα, μου έδειξαν την ανώτερη κλάση τους! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κλήσεις τους για να μου δείξουν υποστήριξη, πριν από την Κωνσταντινούπολη. Αν Τζον Τέρι ή ο Τιερί Ανρί βρεθούν ποτέ σε δύσκολη κατάσταση, θα είμαι εκεί και θα μάχομαι γι 'αυτούς! Το υπόσχομαι!...
Την ημέρα πριν από τον τελικό, έπρεπε να παραστώ σε Συνέντευξη Τύπου στο γήπεδο, μαζί τον διάσημο αρχηγό της Μίλαν, Πάολο Μαλντίνι. "Αν δεις το Κύπελλο, μην το αγγίξεις!", μου φώναξε ο Κάρρα! Κι όλα υπόλοιπα παιδιά, φώναξαν παρόμοιες προειδοποιήσεις. Οι ποδοσφαιριστές είναι προληπτικά άτομα. 

Μπάλα, φραπέ και φραμπαλά!

Η χρονιά μαρτύριο για την Λίβερπουλ ήρθε να ολοκληρωθεί με μια τραγωδία που προσωπικά δεν έχω νιώσει στην ζωή μου. Έξι γκολ στην αυλαία του πρωταθλήματος και ένα τέλος άδοξο για την μοναδική καριέρα του Στίβεν Τζέραρντ στο λιμάνι.

Βέβαια τα σχόλια των Ελλήνων ''φίλων'' της ομάδας είναι αυτά που μου τράβηξαν την προσοχή το τελευταίο διάστημα. Δεν αφορά μόνο τη σημερινή εμφάνιση της ομάδας, αλλά αφορά μια γενική εικόνα όλης της χρονιάς που με κάνει να σκέφτομαι ότι ορισμένοι βλέπεται την Λίβερπουλ σαν την ομάδα του χωριού που χάσει κερδίσει πάντα θα έχετε αρνητικά σχόλια να κάνετε, πάνω στην πλάκα (όχι πάντα), για τον γιο της κυρά-Σούλας που παράτησε το σχολείο για να αφοσιωθεί στα πρόβατα και περνάει το χρόνο του παίζοντας μπάλα.

Αλλά θα μου πείτε τι ξέρω εγώ? Εγώ είμαι 19 χρονών, δεν έχω δει την Λίβερπουλ να παίρνει πρωταθλήματα και να σηκώνει τίτλους όπως ένας σαραντάρης φίλος της ομάδας (καλά θα μου πεις εγώ, σύμφωνα με λεγόμενα δικά σας είμαι και τσιράκι ''μεγάλων'' κεφαλιών στο fan base της ομάδας στην Ελλάδα). Με ''υφάκι'': μικρέ δεν έχεις δει τίποτα από την Λίβερπουλ μη μιλάς (ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρετε τι είναι το οφσάιντ), αναλύετε για πλάκα τα οικονομικά και ποδοσφαιρικά σχέδια της ομάδας, λες και είναι ένα παιχνίδι πλακωτό που ο αντίπαλος σου έφαγε την παραμαμά.

Έχετε γίνει πρόεδροι, προπονητές, παίχτες και δίνετε το παράδειγμα του ''σωστού'' φιλάθλου χρόνια τώρα, αμαυρώνοντας την τεράστια ιστορία ενός συλλόγου που αποτέλεσε η σπίθα για να πυροδοτήσει την εξάπλωση του αθλήματος πριν από 3 δεκαετίες.

Φυσικά γνώμες αντίθετες από τις δικές σας δεν δέχεστε με κανένα Χριστό και όχι μόνο δεν τις δέχεστε, αλλά τις βγάζετε και άχρηστες με δικαιολογίες που έχουν την ανάλογη επιτυχία με την γραμμή Μαζινό στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μηδαμινές δηλαδή!

The end of an Era...

Έστω ότι έχουμε την δυνατότητα να χωρίσουμε την ποδοσφαιρική ιστορία σε χρονικές ενότητες διάρκειας 15 ετών, τότε σίγουρα από την αυγή του μιλένιουμ μέχρι και φέτος, μαρτυρήσαμε το ναδίρ του αθλήματος που μας καθήλωσε από την πρώτη στιγμή που είδα μπάλα να τσουλάει στο γρασίδι. 

Μιλάω φυσικά για την ραγδαία άνοδο του ποδοσφαίρου από το 2000 και ύστερα και συγκεκριμένα αναφέρομαι στο τρόπο παιξίματός του και όχι στην φήμη του και τα οικονομικά οφέλη των συλλόγων. 

Αν η δεκαετία του '90 ήταν η δεκαετία όπου οι χορηγοί μπήκαν ολοκληρωτικά στο παιχνίδι, τα σορτσάκια έγιναν πιο μακριά και η Ιταλία προσέφερε απλόχερα την έννοια της ''αμπαρωμένης πόρτας'' (σ.σ. κατενάτσιο), τότε σίγουρα η τελευταία 15ετία, ήταν τα χρόνια στα οποία μάθαμε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που είχε να παιχτεί από την Ολλανδία στα μέσα του '70 ή από την Λίβερπουλ στις αρχές του '80. 

Με το πέρας της φετινής σεζόν (2014-2015) λοιπόν, έχω την εντύπωση ότι το ποδόσφαιρο γίνεται φτωχότερο καθώς σπουδαίες προσωπικότητες ''κάνουν στην άκρη'' για να ξεκινήσει μια νέα εποχή για το άθλημα. 

Προσωπικά γαλουχήθηκα από το αγγλικό ποδόσφαιρο κατοχής και υπομονής, όμως άπειρες φορές έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τις τρομερές ισπανικές αντεπιθέσεις των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Έμαθα από πρώτο χέρι τι σημαίνει Box to Box μέσος από ποδοσφαιριστές όπως ο Lampard και ο Gerrard και τι σημαίνει ποδοσφαιρικός εγκέφαλος από τους μετρ του είδους, Xavi και Iniesta! 

Και η United για Sterling!

Μετά το έντονο ενδιαφέρον της Μάντσεστερ Σίτυ και την φημολογούμενη πρόταση των 40 εκατομμυρίων λιρών από τους πολίτες προς την ομάδα του Μέρσεισαιντ, αλλά και τον γερμανικό τύπο να αναφέρει πως η Μπάγιερν Μονάχου ψάχνει να βρει στα πόδια του Ραχίμ Στέρλινγκ τον αντικαταστάτη του Φρανκ Ριμπερί, δημοσιεύματα από Αγγλία αναφέρουν πως ο Λουίς Φαν Χάαλ θαυμάζει τον νεαρό εξτρέμ της Λίβερπουλ και προτείνει του ιθύνοντες των Κόκκινων Διαβόλων να ''πιέσει'' για να κερδίσει την υπογραφή του 19χρονου Άγγλου.

Ο Ραχίμ Στέρλινγκ όπως όλα δείχνουν δεν θα συνεχίσει στην ομάδα των Reds, καθώς οι απαιτήσεις του για την ανανέωση του συμβολαίου του είναι πολύ υψηλές και η Λίβερπουλ δεν διατίθεται να τις εκπληρώσει.

Η στάση του νεαρού προς την ομάδα που τον ανέδειξε προκάλεσε την αντίδραση σπουδαίων προσωπικοτήτων της ομάδας όπως των Τζέιμι Κάραγκερ και Τζον Άλντριτζ που τον ''άδεισαν'' στα αγγλικά μέσα ενημέρωσης. 

Oh Captain! My Captain...

Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, η μεγαλύτερη μορφή της ποδοσφαιρικής Αγγλίας (και το λέω αυτό χωρίς καμία δόση υπερβολής) θα δώσει την τελευταία της παράσταση μέσα στο χώρο που τον μεγάλωσε, σε εκείνον τον χώρο που αγάπησε, αγαπήθηκε και έκανε πραγματικότητα τα πιο όμορφα όνειρά του! 

Έφτασε η ώρα λοιπόν να αποχαιρετήσουμε τον άνθρωπο που μας έκανε να νιώσουμε αμέτρητα συναισθήματα τα οποία ανά τον χρόνο ήταν και διαφορετικά. Χαρά, θλίψη, απόγνωση, ευτυχία, αλλά κυρίως μας έκανε να ονειρευόμαστε. Και αυτό έχω την εντύπωση είναι καλύτερο από όποιαδήποτε ποδοσφαιρική επιτυχία. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναφερθώ στα μαθήματα ζωής που έλαβα από τον αρχηγό, χωρίς να δώσω έμφαση στις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Steven Gerrard. 

Γέννημα θρέμμα Scouser, ο Gerrard μεγάλωσε στην χρυσή δεκαετία του 80΄ βλέποντας την μεγαλύτερη ομάδα της πόλης να κυριαρχεί σε Αγγλία και Ευρώπη για πολλά χρόνια. Η αγάπη του για την ομάδα τον οδήγησε στο να ονειρευτεί μια μέρα να γίνει αρχηγός στον συγκεκριμένο σύλλογο και να τον φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Stevie συμπληρώνει φέτος 28 χρόνια στη Λίβερπουλ ξεκινώντας από τις ακαδημίες, φτάνοντας μέχρι και την κορυφή της Ευρώπης όντας ως αρχηγός της ομάδας. 

Γιατί όμως δεν έφυγε ποτέ? Η Λίβερπουλ ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να εκπληρώσει τους προσωπικούς του στόχους. Πακέτο στην Ρεάλ, πακέτο στην Τσέλσι, πακέτο στην Γιουνάιτεντ, πακέτο στην Μπαγιερν. Η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν αυτός δεν θα μου άρεσε ποτέ το ποδόσφαιρο. Με έκανε να αγαπήσω αυτό το άθλημα και να με κρατάει καθηλωμένο κάθε φορά που βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα να αγωνίζεται.