"...Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε τρέλα, καθαρή, απόλυτη, υπέροχη τρέλα. Υπήρχαν "Scousers" παντού. Στο αεροδρόμιο, στο ξενοδοχείο, σε μπαρ, σε... δέντρα. Ακόμα και στο ταξίδι από το αεροδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως προς το ξενοδοχείο μας, κοιτούσα έξω από το παράθυρο και έβλεπα ανθρώπους που γνώριζα. Καταπληκτικό! "Δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος που να έμεινε πίσω στο Λίβερπουλ," είπα στον Κάρρα. "Θα πρέπει όλοι να 'χουν έρθει εδώ!" Κάθε φορά που προσπάθησα να κοιμηθώ λιγάκι, το τραγούδι των οπαδών ταρακουνούσε το δωμάτιό μου. "Υou'll Never Walk Alone". "The Fields of Anfield Road"... Ήταν σαν να προσπαθούσα να κοιμηθώ στη κερκίδα του KΟΡ!Παίκτες από άλλες ομάδες καλούσαν τον ατζέντη μου, τον Στρούαν Μάρσαλ, για να μου μεταφέρει μηνύματα συμπαράστασης, καλής τύχης. Ο Τζον Τέρρυ τηλεφώνησε. "Πείτε στον Στήβυ, εύχομαι το καλύτερο από μένα, είπε ο Τζον Τέρρρυ", μου μετέφερε ο Στρούαν. Ήμουν πραγματικά συγκινημένος. Εκτιμούσα ήδη πολύ τον Τέρρυ, αλλά πήγε ακόμα πιο ψηλά στην εκτίμησή μου. Είχαμε ανταλλάξει πολύ ξύλο στα μεταξύ μας ματς με την Τσέλσι για να φτάσουμε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ο Τζον Τέρρυ δεν σκεφτόταν τη δική του απογοήτευση. Ένας άλλος ανώτερος άνθρωπος, ο Τιερί Ανρί, πήρε επίσης κι έστειλε μήνυμα. Ο Τιερί κι ο Τέρρυ ήταν αντίπαλοί μου, αντίπαλοι που σφαζόμασταν κάθε χρονιά! Και τώρα, μου έδειξαν την ανώτερη κλάση τους! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κλήσεις τους για να μου δείξουν υποστήριξη, πριν από την Κωνσταντινούπολη. Αν Τζον Τέρι ή ο Τιερί Ανρί βρεθούν ποτέ σε δύσκολη κατάσταση, θα είμαι εκεί και θα μάχομαι γι 'αυτούς! Το υπόσχομαι!...
Την ημέρα πριν από τον τελικό, έπρεπε να παραστώ σε Συνέντευξη Τύπου στο γήπεδο, μαζί τον διάσημο αρχηγό της Μίλαν, Πάολο Μαλντίνι. "Αν δεις το Κύπελλο, μην το αγγίξεις!", μου φώναξε ο Κάρρα! Κι όλα υπόλοιπα παιδιά, φώναξαν παρόμοιες προειδοποιήσεις. Οι ποδοσφαιριστές είναι προληπτικά άτομα.
Προετοιμασμένος αρκετά, μπήκα στο δωμάτιο που ήταν η Συνέντευξη Τύπου και εκεί ήταν, το ασημένιο τρόπαιο με τις λαβές μεγάλα σαν αυτιά, να στέκεται σε εξέχουσα θέση σε ένα βάθρο. Έπρεπε να το προσπεράσω για να φτάσω στο κάθισμά μου... Θεέ μου, ήταν ζόρικο να το κάνω! Προσπερνώντας οριακά δίπλα από το Κύπελλο που γεμίζε τα όνειρα και προσδοκίες του καθενός στο Λίβερπουλ, οι παλάμες μου πλημμύρισαν με ιδρώτα! Αισθάνθηκα ότι με φώναζε! "Άγγιξε με. Νιωσε με."... Ήμουν γοητευμένος από αυτό. Ένα υπέροχο τρόπαιο, ένα εκατομμύριο αναμνήσεις. Σκέφτηκα όλους εκείνους τους μεγάλους παίκτες που το είχαν αγγίξει πριν. Ο Κέννυ Νταλγκλίς, ο Σούνες, ο Άλαν Χάνσεν. Θρύλοι της Λίβερπουλ. Νικητές του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Το ήθελα να το κερδίσω κι εγώ τόσο πολύ! Ήθελα απλώς να το πάρω στο σπίτι του, πίσω εκεί όπου ανήκει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Στο Άνφιλντ! Κάπως έτσι έφτασα στη θέση μου χωρίς να το αγγίξω. Ο Κάρρα δεν θα μου το συγχωρούσε!...
Κάθισα και γύρισα προς τον Μαλντίνι, όλο γλύκα και ιταλιάνικο φέρσιμο. Θεέ μου, ο Μαλντίνι έδειχνε τόσο χαλαρός. Ήταν απλά εκεί, έκανε το ένα, έκανε το άλλο, φορούσε φανελάκι υψηλής ραπτικής... Ήμουν σαν ένα παιδί δίπλα στο Μαλντίνι, μαθητευόμενος δίπλα σε έναν έμπειρο δάσκαλο. Μου χαμογέλασε. Είδα τέλεια τα δόντια του, που πλαισιώνονταν από ένα βλέμμα όλο εμπιστοσύνη. "Γαμώτο", σκέφτηκα, "Οι Μιλανέζοι νομίζουν ότι το έχουν ήδη κερδίσει, το γαμημένο!"... Ήμουν τόσο απελπισμένος που 'θελα να του πω: "'Ακουσε, Πάολο, το 'χεις σηκώσει αυτό το Κύπελλο τέσσερις φορές. Απλά, άσε με και μένα μια φορά."
Η ημέρα του αγώνα ξημέρωσε. Το ταξίδι προς το γήπεδο ήταν απίστευτο. Σκέφτομαι όλη αυτή την ατελείωτη μάζα των οπαδών μας να συρρέουν στο στάδιο Ατατούρκ, σκέφτομαι το ατελείωτο περπάτημα μέσα από χωράφια, στα πλαινά του δρόμου, στη μέση του δρόμου, πράγματα που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Η όλη σκηνή έμοιαζε με ένα... προσκύνημα, με 40.000 προσκυνητές να κάνουν πεζοπορία μίλια μακριά, προς έναν χαλύβδινο καθεδρικό ναό. "Αυτό το κύπελλο σημαίνει τα πάντα για τους οπαδούς μας", φώναξα κατεβαίνοντας από το λεωφορείο. "Δεν μπορούμε να τους απογοητεύσουμε!"...
Μετρούσα τα δευτερόλεπτα για να το εναρκτήριο λάκτισμα. Βγήκα έξω στο στάδιο Ατατούρκ, βαδίζοντας στο χορτάρι προς το πεπρωμένο μου... Ο ύμνος της διοργάνωσης Champions League, μου φούντωσε αγωνιστικά την καρδιά μου ακόμα περισσότερο. "Είμαστε η Λίβερπουλ!", είπα στους συμπαίκτες μου. "Και η Λίβερπουλ ανήκει πάντα στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου! Κοιτάξτε τους οπαδούς μας. Ακούστε τους! Κοιτάξτε πόσο αυτό το κύπελλο είναι σημαντικό γι' αυτούς! Είναι όλη τους η ζωή! Μην τους απογοητεύσετε, πανάθεμά σας! Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τί αντίκτυπο θα 'χετε από αυτούς τους οπαδούς, αν κερδίσετε! Θα είσαστε ήρωες για το υπόλοιπο της ζωής σας! Εκμεταλλευθείτε κάθε πρόκληση, τρέξτε σε κάθε φάση, τα πάντα μετράνε, αλλιώς θα το μετανιώσετε για το υπόλοιπο της ζωής σας! Ας μη το μετανιώσουμε. Ας το κερδίσουμε!"...
Στο βρόντο πήγε το "πουσάρισμά μου"... Η Μίλαν ήταν έτοιμη και καραδοκούσε! Πέσαμε μέσα σε μια... χιονοθύελλα από λευκές θολές φιγούρες!... Ο Μαλντίνι με βολέ σκόραρε το πρώτο. Ο Ερνάν Κρέσπο βάζει το δεύτερο, στην αντίκρη μεριά της εστίας. Ο Κακά κάνει μια μαγική μπαλιά και ο Κρέσπο σημειώνει κι άλλο γκολ... 3-0... Όλα τέλειωσαν! Δεν έχω ξανασυναντήσει ποτέ στην καριέρα μου άλλον γρηγορότερο με την μπάλα στα πόδια, σαν τον Κακά. Ο Κακά ήταν... σαν αστραπή! Ήταν φοβερός, πολύ εύκολα τον κατατάσω ως τον καλύτερο μέσο της Μίλαν. Δεν ανησύχησα στιγμή για Τζενάρο Γκατούζο πριν από το παιχνίδι, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ή μετά. Διάφοροι τον βαθμολογούν υψηλά, για κάποιο λόγο. Για μένα, αυτός είναι όλο "μπλα-μπλά". Κοιτάζει επιθετικά προς εσένα, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο τρομακτικός... όσο ένα γατάκι! Τ' ορκίζομαι ότι δεν θα με πείραζε να παίζω εναντίον του Γκατούζο κάθε 'βδομάδα! Δεν θα πάθω το παραμικρό. Δεν έχω δει ποτέ τον Γκατούζο να κάνει κάποια "δολοφονική μπαλιά". Είτε να κοιτάξει να σκοράρει. Ο τύπος μέσου που με ανησυχεί είναι ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, ο Κακά, ο Ροναλντίνιο. Το στυλ τους πάει "πάσα-σουτ-γκολ"! Ο Γκατούζο παίζει μόνο για τους οπαδούς. "Θεατρικά"! Συναισθηματικά. Αυτός ήταν επίσης κι ο μόνος παίκτης της Μίλαν που είχε ένα χαζό ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπό του, βγαίνοντας απ' το γήπεδο στο ημίχρονο. Και το είδα!... Άντε και γαμηθείτε ρε!...Δυο άλλοι παίκτες της Μίλαν χαιρετούσαν οπαδούς και τις οικογένειές τους. Μου προκάλεσε αηδία! Το ίδιο έκανε και το "μοσχοκάρυδο" ο Πίρλο, μόλις πριν τη λήξη του ημιχρόνου... Ασεβείς! Εντάξει, Μίλαν, μας έχετε κοπανίσει σαν πολιορκητικός κριός, αλλά ποτέ δεν συμπεριφερόμαστε έτσι στους αντιπάλους! Ποτέ! Ήμουν "πυρ και μανία" όταν έφτασα στ' αποδυτήρια! "Αυτά τα μουνόπανα, νομίζουν ότι έχουν το πάνω χέρι!", φώναξα... "Δεν είναι...!" Έχασα τα λόγια μου, δεν μπορούσα να μιλήσω, ήμουν άφωνος, εξοργισμένος από την απόδοσή μας, από την δική μου απόδοση, απ' το γελοίο χαμόγελο του Γκατούζο! Τα αποδυτήρια ήταν βουβά για μερικά λεπτά. Καθίσαμε εκεί έτσι άψυχοι, τα όνειρά μας, οι προσδοκίες μας, έδειχναν τεμαχισμένα. Χρειαζόμασταν κάποιον να μας ταρακουνήσει να επανέλθουμε στη ζωή, για να μας κάνει να πιστέψουμε σε κάτι. Τότε ο Ράφα έκανε ένα βήμα προς τα εμπρός. Το αφεντικό, ήταν πραγματικά εξαιρετικό. "Μην το βάζετε κάτω", είπε. "Παίζετε για την Λίβερπουλ. Θα πρέπει να κρατάτε το κεφάλι σας ψηλά για τους οπαδούς. Δεν μπορείτε να ονομάζεστε παίκτης της Λίβερπουλ, αν χαμηλώσετε τώρα το κεφάλι και υποταχθείτε! Οι οπαδοί έχουν διανύσει πάρα πολύ δρόμο να 'ρθουν εδώ. Μην τους απογοητεύσετε. Πιστέψτε ότι μπορείτε να το κάνετε και θα το κάνετε! Δώστε στους εαυτούς σας την ευκαιρία να γίνουν ήρωες."...
Ο Ράφα μας βοήθησε να αλλάξει η διάθεσή μας, να σκεφτόμαστε την ήττα με περιφρόνηση. Ας βγούμε
έξω να αγωνιστούμε, όχι κλαψουρίζοντας! Ο Ράφα συνέχιζε να αναφέρεται στους οπαδούς. Ενάντια στην πανίσχυρη ανωτερότητας της Μίλαν, οι οπαδοί μας τραγουδούσαν δυνατά και πιο περήφανα από ποτέ! "Ακούστε!", είπα στους συμπαίκτες μου. "Ακούστε αυτό!" Το τραγούδι των 40.000 Λιβερπούλιανς ταξιδεύει κάτω από τη φυσούνα μέσα στα αποδυτήρια... και στις καρδιές μας! "Αντέχουν που να πάρει ο διάολος, δεν έχουν απογοητευτεί από μας!", φώναξα! "Έτσι κι εμείς, δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε!"... Με το τραγούδι "You'll Never Walk Alone", οι οπαδοί μας έστειλαν ένα μήνυμα σε 11 άνδρες στα αποδυτήρια..."Οι φίλαθλοι θα είναι μαζί σας, μέσα από τον άνεμο και τη βροχή, μέσα στις εποχές της αντιξοότητες σαν αυτήν! Δεν έχει σημασία πόσο πολύ άσχημα παίξατε, εμείς ποτέ δεν θα σας αφήσουμε"!..."Οι οπαδοί είναι μαζί μας", είπα. "Ας τους δώσουμε κάτι για να φωνάξουν! Έχουν χαλάσει πολλά χρήματα. Τραγουδούν τα ονόματά μας κι ας χάνουμε με 3-0. Αν βάλουμε ένα, θα μας υποστηρίξουν ακόμη περισσότερο! Ελάτε, που να πάρει ο διάολος, πάμε!"
Ήμουν σε έξαψη μέσα στη σήραγγα, κοιτάζοντας τους παίκτες της Μίλαν καθώς τους προσπερνούσα...
Ο βρυχηθμός των οπαδών μας, σχεδόν με έριξε κάτω στο έδαφος! Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου επέστρεψε! Είναι εκ του φυσικού μου, να αντεπιτήθεμαι ούτως ή άλλως! Κακοποιημένος από κολλητούς των αδελφών μου στο Άιρονσαϊντ, δαρμένος στο δρόμο έξω από το παλιό σπίτι μου, έχοντας απορριφθεί από το Λίλχολ, πικραμένος από τραυματισμούς, ανέκαθεν είχα συνηθίσει τα σκληρά χτυπήματα στη ζωή. Είχα ξανασηκωθεί στα πόδια μου και στο παρελθόν. Η Λίβερπουλ είχε 45 λεπτά για να σκοράρει τρία γκολ. "Εμπρός!", φώναξα. Η Μίλαν πίστευε ότι είχε "καθαρίσει" το ματς... Ε, λοιπόν, ας το δούμε αυτό! Με τον Ντίντι να "περιπολεί" πίσω μου, πήρα την απόφαση και όρμησα προς τα μπρος. Ήταν καιρός να τους διώξουμε το χαζό χαμόγελό τους, ώρα να αναλάβουμε κάποια ρίσκα. Όρμησα μπροστά, μέσα στην περιοχή της Μίλαν. Και ήρθε ένα γέμισμα απ' τον Ρίισε. "Χρησιμοποιήστε τη δύναμη της σέντρας", είπα στον εαυτό μου. "Απευθείας πάνω στον Ντίντα!" Ο τερματοφύλακας της Μίλαν τίναξε τα χέρια του, αλλά η μπάλα πέρασε από πάνω του και μπήκε μέσα! Άρχισα να τρέχω προς τους οπαδούς της Λίβερπουλ και τους έκανα μια κίνηση με τα χέρια για να τους "πουσάρω". Έχουμε μια ευκαιρία τώρα!... Περισσότερος θόρυβος ακούστηκε!...
Η Μίλαν θα 'πρεπε να αντιδράσει. Η ομάδα τους ήταν γεμάτη με νικητές, με αστέρια όπως ο Κακά και ο Μαλντίνι. Πριν πάρουν ανάσα, θα έπρεπε να τους πιούμε το αίμα. Ο Ντίντα έπεσε προς το σουτ του Βλάντι, αλλά η μπάλα χώθηκε μέσα στα δίχτυα! Οι Μιλανέζοι ήταν πια ζωντανοί-νεκροί! Ας τους θάψουμε! Ο Γκατούζο μου κάνει φάουλ. Πέναλντυ! Ο Ντίντα αποκρούει το σουτ του Τσάμπι, αλλά ο Τσάμπι αντέδρασε πιο γρήγορα και ξαναχτύπησε την μπάλα! Μπες μέσα επιτέλους! Πάρτα, ρε Ντίντα! Πάρτα, κωλο-Μίλαν! Έξι λεπτά που συγκλόνισαν τον κόσμο! Έξι λεπτά που έσπασαν καρδιές στο Μιλάνο. Έξι λεπτά που διέγραψαν το χαζό ειρωνικό τους χαμόγελο! Μπαμ! Οι παίκτες της Μίλαν, έμοιαζαν σαν να 'χαν τρακάρει μετωπικά με φορτηγό!...
Ωστόσο, όταν ο διαιτητής σφύρηξε για το τέλος της κανονικής περιόδου, το σώμα μου ήταν διαλυμένο.
Οι κράμπες εισέβαλαν στις γάμπες μου. "Δεν έχω άλλες δυνάμεις", είπα με κομμένη ανάσα σε έναν μασέρ της Λίβερπουλ, που ήρθε να ξεκουράσει τα πόδια μου. Τα 30 επιπλέον λεπτά της παράτασης, απλώνονταν μπροστά μου σαν να ήταν ποινή ισόβιας κάθειρξης. Ο επιπλέον χρόνος ξεκίνησε και ο Σερζίνιο άρχησε να ορμά κατά πάνω μου ξανά και ξανά, όλο με δολοφονική πρόθεση και με "αναμένες τις μηχανές". Μα τί διάολο ήταν αυτός; Γαμημένη μοτοσικλέτα είχε μέσα του; Έπαιζα τελείως μηχανικά, καταφέρνοντας τάκλιν σ' αυτόν τον γαμημένο τον Βραζιλιάνο. Από τότε στο Άιρονσαϊντ ως την Κωνσταντινούπολη, έχω αντιμετωπίζει όλη μου τη ζωή πολλές συγκινήσεις. Το σώμα μου είναι προγραμματισμένο να συνεχίζει. Έτσι, αν και ήμουν τελείως εξασθενημένες, ο εγκέφαλός μου άρχιζε να κλατάρει, το σώμα μου όμως ακολούθησε το φυσικό του ένστικτο και διατήρησε τη λειτουργία του. Τα μακριά πόδια μου, συνέχιζαν να απλώνονται και να κάνουν τάκλιν στον Σερζίνιο...
Προφανώς, ο Κάρρα ήταν μια επιβλητική ηγετική παρουσία, βάζοντας το κορμή του πάντα μέσα "στην φωτιά", στην πρώτη γραμμή, να μπλοκάρει, να κόψει, ακόμη και με τις κράμπες να τον έχουν καταβάλλει τελείως. Μια απίστευτη επιθυμία να κερδίσει το κύπελλο, είχε κάνει κάθε ίνα του σώματος του Καρρά να πάλεται.Τα 'χαμε δώσει όλα, απλά παίζαμε με τα κότσια μας και αρνούμενοι να ηττηθούμε! Μέσα σ' όλο αυτόν τον χαμό, ήθελα να δείξω τον σεβασμό μου προς την Μίλαν, ιδιαίτερα στον Σεφτσένκο, βασιλιάς μεταξύ απεργών, πρίγκιπας μεταξύ απλών ανδρών. Όταν έριξα κάτω τον Ουκρανό, τον βοήθησα να σηκωθεί πάνω. Όταν αλλάξαμε γήπεδα μετά την πρώτη περίοδο της παράτασης, τον προσπέρασα και του είπε: "Καλή τύχη". Είναι μεταξύ των κορυφαίων επιθετικών στον κόσμο... και όταν η μπάλα έπεσε στα πόδια του στις δυο γυάρδες απ' το τέρμα μας και με δύο λεπτά να απομένουν... σκέφτηκα: "Αυτό είναι. Όλα τέλειωσαν τώρα. Ο Σεβτσένκο ποτέ δεν θα το χάσει από 'κει." Αλλά όταν ο Ντούντεκ έκανε εκείνη την απίστευτη διπλή απόκρουση, ένιωσα ότι Κάποιος εκεί Πάνω ήταν με το μέρος μας! Η Μίλαν αισθάνθηκε ότι ο Θεός και η Θεά Τύχη άρχιζε να τους εγκαταλείπει. Ψυχολογικά, οι Ιταλοί έγιναν κομμάτια... και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για το μυαλό, όταν ακολουθεί η διαδικασία των πέναλτι...
"Κάνε τα σπασμένα πόδια", φώναξε ο Κάρρα στον Ντούντεκ, πριν αρχίσουν τα πέναλντι. Ο τερματοφύλακάς μας τον κοίταξε έκπληκτος, δίχως να καταλαβαίνει. Ο Κάρρα πήγε μπροστά του και του 'δειξε με χέρια και πόδια να κουνιούνται τρεμάμενα στον αέρα. Του εξήγησε πώς ο Μπρους Γκρόμπελαρ είχε κάνει κάτι παρόμιο με τα πόδια του στην διαδικασία των πέλαλντι το 1984, στον Τελικό του Ευρωπαικού Κυπέλλου που νικήσαμε την Ρόμα. Δεν είμαι σίγουρος αν ο Ντούντεκ ήθελε μάθημα ιστορίας εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, αλλά κατάλαβε την παντομίμα του Κάρρα, της κίνησης του Γκρόμπελαρ. Τα λόγια του Κάρρα αποτυπώθηκαν με σαφήνεια στον Ντούντεκ, ο οποίος άρχισε να χοροπηδά γύρω από την γραμμή του τέρματος για ζέσταμα. Ο καθένας ξέρει τι συνέβη στη συνέχεια... Ο Ντούντεκ ήταν υπέροχος! Όταν ο Σεφτσένκο έριξε ένα αδύναμο σουτ προς το κέντρο της εστίας, ο Ντούντεκ κατόρθωσε και το απέκρουσε...και έτσι είχαμε πια κερδίσει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο!... "Νααααααι!"... Τα πάντα στο σώμα μου εξαφανίστηκαν, μέσα σε μια μακράς διάρκειας κραυγή αγαλίασης!...
Κοίταξα τους οπαδούς του Λίβερπουλ και είδα όλα τα πανό και χαρούμενα πρόσωπα. Είδα μεγάλους άνδρες να κλαίνε, να καταρέουν από συγκίνηση βλέποντας ξανά την Λίβερπουλ στην κορυφή της Ευρώπης! Είδα πατέρες να αγκαλιάζουν τους γιους τους, που κανονικά θα έπρεπε να είναι στο σχολείο την άλλη μέρα. Είδα τους καλύτερους οπαδούς του κόσμου να διασκεδάζουν μέσα σε μια στιγμή μοναδική στον κόσμο. Ποτέ ξανά δεν θα ακούσουν τους αισχρούς οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να τους χλευάζουν λέγοντας "δεν έχετε κερδίζει τίποτα σημαντικό."... Θα τους λένε "Στην Κωνσταντινούπολη το κερδίσαμε για πέμπτη φορά!"... Πέντε! Η Γιουνάιτεντ είχε δύο; Ε, εμείς είχαμε πέντε! Το πέμπτο τρόπαιο σήμαινε, ότι θα το κρατούσαμε για πάντα στο σπίτι μας! Το Ευρωπαϊκό Κύπελλο θα ερχόταν στο σπίτι μας και ποτέ δεν θα άφηνε το Άνφιλντ! Δάκρυα άρχισαν να γεμίζουν τα μάτια μου, ήμουν έτοιμος να ξεσπάσω σε λυγμούς. Τους έπνιξα και συνέχισα...
Ήταν τέτοια η συγκίνηση μέσα μου, που σχεδόν λιποθύμησα. Σιγά-σιγά, ανέκτησα τις αισθήσεις μου. Καθώς άρχισα να ξαναβλέπω ανθρώπους γύρω μου μέσα στην παραζάλη μου, παρατήρησα τον Σεφτσένκοπου ήταν ακόμα εκεί, ζαλισμένος, σαν να είχε μεταμορφωθεί σε άγαλμα μετά το αποτυχημένο του πέναλντι. Ένα κακό πέναλντι δεν μπορεί να αναιρέσει στα μάτια μου, τις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Σεβτσένκο. Για μένα, πάντα θα είναι ένας πραγματικός πρωταθλητής. Προχώρησα χωλαίνοντας πάνω και τον αγκάλιασα. Κοίταξα στα μάτια του και είδα την δυστυχία. Είχε ένα κενό, στοιχειωμένο βλέμμα. Άκουσα μετά, ότι αυτός και οι υπόλοιποι παίκτες της Μίλαν πέταξαν τα ασημένια μετάλλιά τους. Το κατανοούσα. Ούτε εγώ θα κρατούσα το μετάλλιο του φιναλίστ, στην βιτρίνα μου με τα άλλα τρόπαια...
Καθώς κοίταξα τον Σεφτσένκο, εικόνες από απογοητεύσεις του παρελθόντος μου, γέμισαν το μυαλό: το αυτογκόλ μου στον τελικό του Carling Cup, το λάθος πίσω γύρισμα που έκανα κατά της Γαλλίας στο Euro 2004 - στιγμές που μου επέφεραν αθλητικό θάνατο. Ο μπαμπάς μου και ο Στηβ Χάιγουεϊ μου έμαθαν να δέχομαι τα πάντα με υπερηφάνεια και να 'μαι ήρεμος σε ήττα και μερικοί από τους παίκτες του Μιλάνου, όπως Σεφτσένκο, ήταν υπέροχοι προς εμάς... "Μπράβο", μου είπε ο Αντρέι και όπως είχαμε συμφωνήσει ανταλλάξαμε φανέλες αργότερα. Καταπληκτικό. Είχε υποστεί τη χειρότερη νύχτα της ζωής του, αλλά παρέμεινε εκεί συγχαίροντας τον άνθρωπο που μόλις τον είχε τσακίσει. Υψώθηκε ακόμα πιο ψηλά στην εκτίμησή μου. Κι ο Μαλντίνι ήταν θαυμάσιος, καθώς μου 'δωσε το χέρι και με συνεχάρει. Η κλάση-Μαλντίνι, εντός και εκτός γηπέδου. "Απολαύστε το," μου είπε, καθώς προχωρούσαμε προς την απονομή...
Καθώς χειροκροτούσε ο Μαλντίνι, προχωρήσαμε να λάβουμε τα μετάλλια μας. Ως αρχηγός, ήμουν τελευταίος. Όταν ήρθε η σειρά μου, πήρα το μετάλλιο μου από τα χέρια των τοπ-ανδρών της UEFA, του Λαρς-Κρίστιαν Όλσον και Λένναρτ Γιόχανσον. Φίλησα το μετάλλιο και η σκέψη μου πέταξε στον μπαμπά. Φαντάστηκα την υπερηφάνειά του για μένα, το χαμογελαστό του πρόσωπο. "Ευχαριστώ, μπαμπά," σκέφτηκα, "αυτό είναι για σας, για όλη την ενθάρρυνση και τις καλές συμβουλές σας." Είχα πια μάτια μόνο για το κύπελλο. Εκεί ήταν. Στο βάθρο. Όλο και πιο κοντά μου. Τώρα θα μπορούσα να το αγγίξω. Δεν υπήρχαν αναστολές, πια. Δεν υπήρχαν δεισιδαιμονίες. Έγειρα προς τα μπρός και το φίλησα απαλά. Θα 'πρεπε να το ένιωθα παγωμένο το μέταλλο, αλλά δεν ήταν. Ίσως αυτό μπορεί να ακούγεται παλαβό, αλλά εγώ πραγματικά ένιωσα ότι το κύπελλο ήθελε να είναι με την Λίβερπουλ και πάλι, πηγαίνοντας και παραμένοντας στο Άνφιλντ. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ ποτέ δεν έπαψαν να αγαπούν το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, ακόμη και όταν ήταν μακριά τους. Ακόμα και όταν δεν ήταν στην αίθουσα των τροπαίων μας, το Ευρωπαϊκό Κύπελλο ήταν πάντα στις καρδιές των Λιβερπούλιανς. Είναι μια ερωτική σχέση μεταξύ μας και γι 'αυτό κι εγώ φίλησα το κύπελλο. Πρέπει να το φίλησα περίπου 10 φορές εκείνο το βράδυ. Η αρραβωνιαστικιά μου η Άλεξ έβλεπε το ματς στην τηλεόραση κι όταν γύρισα πίσω στο σπίτι μου είπε εκνευρισμένη, "έδωσες στο κύπελλο περισσότερα φιλιά σε μια νύχτα από ό,τι μου 'χεις δώσει σε μένα, σ' έναν ολόκληρο χρόνο!"... Κατάλαβε, όμως... Φίλησα το κύπελλο επειδή ήθελα να δείξω στον κόσμο, το πόσο σημαντικό ήταν αυτό για την ομάδα μας, την Λίβερπουλ... "Πρέπει να είσαι χαρούμενος", μου είπε ο Γιόχανσον, καθώς ετοιμαζόταν να μου δώσει το κύπελλο.
"Είναι γι 'αυτούς," απάντησα... δείχνοντας τους υπέροχους οπαδούς μας!
Ο Γιόχανσον άρχισε δυσταχτικά να πάει να το δώσει. Ο Κάρρα βγήκε εκτός εαυτού: "Δώσ' του το!", ούρλιαξε στον πιο ισχυρό άνδρα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου! Άρχισαν να νευριάζω με τον Γιόχανσον. "Δώσ' το μας, ρε φίλε! Είναι δικό μας!" είπα μέσα μου... Το το βούτηξα απ' τα χέρια, κοίταξα γύρω μου έχοντας πλήρη έλεγχο της στιγμής, αναγνωρίζοντας κάθε συμπαίκτη μου, κάθε άνδρα της αποστολής μας, κάθε άνθρωπο απ' τις 40.000 των οπαδών μας και περισσοτέρων εκατομμυρίων που παρακολουθούσαν απ' την τηλεόραση και περίμεναν να το σηκώσω ψηλά... "Κατόπιν εντολής μου... εξαπολύστε τον Παράδεισο!"...Σήκωσα το κύπελλο στ' αστέρια και ολόκληρη η χώρα τρελάθηκε! Μαγικό! Ένιωσα εκείνη τη στιγμή ότι στον κόσμο, ο καθένας είχε σταματήσει ό,τι έκανε και κοιτούσε εμένα...
Συνέχισα να μοιράζω φιλιά. Ο Τσάμπι πήρε ένα ρουφηχτό στα χείλη! Το ίδιο έκαναν και μερικοί από το τεχνικό τιμ. Ο Ράφα έλαβε μια τεράστια αγκαλιά από μένα. Δεν είναι συναισθηματικός άνθρωπος, αλλά αν δεν μπορείτε να αγκαλιάσετε το αφεντικό σας όταν έχετε μόλις κέρδισει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, τότε πότε μπορείτε;!... Έστειλα ένα φιλί σε μια τηλεοπτική κάμερα, για την Άλεξ...
Καταπολέμησα την απόλυτη εξάντληση και πήγα στο ξενοδοχείο που 'χε καταλύσει η Λίβερπουλ. Ο Στρούαν έτρεξε και μου 'φερε όλα τα μηνύματα που είχα λάβει, συμπεριλαμβανομένου και ενός από τον Τζον Τέρρυ. "Εχω μείνει άλαλος", μου 'γραφε ο Τέρρυ. "Έχω ανατριχιάσει!"... Ο Τέρρυ με είδε να σηκώνω το Ευρωπαϊκό Κύπελλο στην τηλεόραση, γνωρίζοντας ότι θα μπορούσε πολύ εύκολα να ήταν εκείνος που θα το σήκωνε κι εγώ θα τον κοιτούσα, κι όμως ο ίδιος εξακολουθούσε να ήθελε να με συγχαρεί! Κλάση ανδρός! Όλοι ήταν τόσο ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί, ακόμα και ο Ράφα, ο οποίος είναι 24 ώρες το 24ωρο σοβαρός και αφιερωμένος στο ποδόσφαιρο. Αφού σταμάτησε ακόμη και να κρατάει τις σημειώσεις του για το πρώτο απαίσιο ημίχρονο και ήπιε ένα-δυο ποτήρια κρασί. Καταπληκτικό! Καθώς ήταν ακόμα ανοικτά τα φώτα, προχώρησα σκουντουφλώντας στην αίθουσα. Κοίταξα πίσω και είδα τον νέο κολλητό μου, το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, απλά στέκεται εκεί πάνω σε ένα τραπέζι...
Υπήρχαν άνθρωποι στην αίθουσα που δεν γνώριζα και ακόμα και στην νευρική μου κατάσταση μου σκέφτηκα, "Αυτό δεν πρόκειται να λείψει." Άρπαξα το κύπελλο και ανεβήκαμε πάνω στο δωμάτιό μου μαζί. Δύο ώρες αργότερα, ξύπνησα με μια ταραχή... "Πού στο διάολο είμαι;"... Τα μάτια μου αγωνίστηκαν να εστιάσουν με το φως της ημέρας να εισέρχεται από το παράθυρο. Σταδιακά, η ματιά μου άρχισε να εστιάζει στο περίγραμμα του, στο τέλος του κρεβατιού μου. "Γάμησέ με...αυτό είναι το Ευρωπαϊκό Κύπελλο!"... Ήμουν μόνο εγώ και το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Ο συγκάτοικός μου, ο Τσάμπι, είχε πάει να δει την γυναίκα του που έμενε στο ίδιο ξενοδοχείο. Εγώ και το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, ήμασταν μόνοι μαζί. "'Μέρα", είπα στο κύπελλο. Ήταν καιρός να πάει το κύπελλο στο σπίτι του!...Steven Gerrard
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου