Έστω ότι έχουμε την δυνατότητα να χωρίσουμε την ποδοσφαιρική ιστορία σε χρονικές ενότητες διάρκειας 15 ετών, τότε σίγουρα από την αυγή του μιλένιουμ μέχρι και φέτος, μαρτυρήσαμε το ναδίρ του αθλήματος που μας καθήλωσε από την πρώτη στιγμή που είδα μπάλα να τσουλάει στο γρασίδι.
Μιλάω φυσικά για την ραγδαία άνοδο του ποδοσφαίρου από το 2000 και ύστερα και συγκεκριμένα αναφέρομαι στο τρόπο παιξίματός του και όχι στην φήμη του και τα οικονομικά οφέλη των συλλόγων.
Αν η δεκαετία του '90 ήταν η δεκαετία όπου οι χορηγοί μπήκαν ολοκληρωτικά στο παιχνίδι, τα σορτσάκια έγιναν πιο μακριά και η Ιταλία προσέφερε απλόχερα την έννοια της ''αμπαρωμένης πόρτας'' (σ.σ. κατενάτσιο), τότε σίγουρα η τελευταία 15ετία, ήταν τα χρόνια στα οποία μάθαμε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που είχε να παιχτεί από την Ολλανδία στα μέσα του '70 ή από την Λίβερπουλ στις αρχές του '80.
Με το πέρας της φετινής σεζόν (2014-2015) λοιπόν, έχω την εντύπωση ότι το ποδόσφαιρο γίνεται φτωχότερο καθώς σπουδαίες προσωπικότητες ''κάνουν στην άκρη'' για να ξεκινήσει μια νέα εποχή για το άθλημα.
Προσωπικά γαλουχήθηκα από το αγγλικό ποδόσφαιρο κατοχής και υπομονής, όμως άπειρες φορές έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τις τρομερές ισπανικές αντεπιθέσεις των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Έμαθα από πρώτο χέρι τι σημαίνει Box to Box μέσος από ποδοσφαιριστές όπως ο Lampard και ο Gerrard και τι σημαίνει ποδοσφαιρικός εγκέφαλος από τους μετρ του είδους, Xavi και Iniesta!
Κατάλαβα τον όρο trequartista παρακολουθώντας τον Francesco Totti να κουβαλάει στις πλάτες του μια πόλη και ουσιαστικά να παλεύει μόνος του γι' αυτήν. Ένιωσα τον όρο target man με τον Luca Toni να σκοράρει ακατάπαυστα στην Φιορεντίνα και να κερδίζει μια μεταγραφή-όνειρο για εκείνον στην Μπάγιερν που έψαχνε τρόπους για να καταφέρει να πρωταγωνιστήσει ξανά στην Ευρώπη (λίγο αργότερα τα κατάφερε).
Το θέμα είναι πως όλοι οι παραπάνω ποδοσφαιριστές που κόσμησαν το...δωμάτιό μου με αφίσες, αποτελούν ή σύντομα θα αποτελέσουν ιστορία. Άλλοι θα σταματήσουν το ποδόσφαιρο, άλλοι θα κάνουν...διακοπές στο MLS. Είναι ουσιαστικά το τέλος εποχής, μια εποχή η οποία ξεκίνησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Μια εποχή επαναστατική για το ποδόσφαιρο κατοχής και...ολοκληρωτισμού!
Για να μπορέσουμε να βγάλουμε ένα αποτέλεσμα από όλα αυτά τα λόγια θα σας παρουσιάσω δύο εντεκάδες με δύο διαφορετικές έννοιες. Στην μία θα βάλω ποδοσφαιριστές οι οποίοι κατά τη γνώμη μου είναι οι ''επαναστάτες'' της τελευταίας 15ετίας, ενώ στην άλλη θα υπάρξουν ποδοσφαιριστές που κατά τη γνώμη μου αδικήθηκαν από την καριέρα που έκαναν.
Εντεκάδα ''επαναστατών'': Κασίγιας, Ντάνι Άλβες, Τέρρι, Νέστα, Ρομπέρτο Κάρλος, Τσάβι, Λαμπαρντ, Τζέραρντ, Κριστιάνο Ρονάλντο, Μέσσι, Ραούλ Γκονζάλεζ.
Εντεκάδα ''αδικημένων'': Μπουφόν, Νέβιλ, Καναβάρο, Σταμ, Λιζαραζού, Τσάβι Αλόνσο, Μακελελέ, Σκόουλς, Γκιγκς, Μακάαι, Κρέσπο.
Οι παραπάνω επιλογές είναι καθαρά δικές μου**
Φτάνουμε λοιπόν στο End of an Era, και ευχόμαστε η νέα γενιά ποδοσφαιριστών να μας χαρίσει στιγμές αντάξιες με εκείνες που μας άφησαν οι παραπάνω θρύλοι!
Παναγιώτης Δήμος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου