Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, η μεγαλύτερη μορφή της ποδοσφαιρικής Αγγλίας (και το λέω αυτό χωρίς καμία δόση υπερβολής) θα δώσει την τελευταία της παράσταση μέσα στο χώρο που τον μεγάλωσε, σε εκείνον τον χώρο που αγάπησε, αγαπήθηκε και έκανε πραγματικότητα τα πιο όμορφα όνειρά του!
Γέννημα θρέμμα Scouser, ο Gerrard μεγάλωσε στην χρυσή δεκαετία του 80΄ βλέποντας την μεγαλύτερη ομάδα της πόλης να κυριαρχεί σε Αγγλία και Ευρώπη για πολλά χρόνια. Η αγάπη του για την ομάδα τον οδήγησε στο να ονειρευτεί μια μέρα να γίνει αρχηγός στον συγκεκριμένο σύλλογο και να τον φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Stevie συμπληρώνει φέτος 28 χρόνια στη Λίβερπουλ ξεκινώντας από τις ακαδημίες, φτάνοντας μέχρι και την κορυφή της Ευρώπης όντας ως αρχηγός της ομάδας.
Έφτασε η ώρα λοιπόν να αποχαιρετήσουμε τον άνθρωπο που μας έκανε να νιώσουμε αμέτρητα συναισθήματα τα οποία ανά τον χρόνο ήταν και διαφορετικά. Χαρά, θλίψη, απόγνωση, ευτυχία, αλλά κυρίως μας έκανε να ονειρευόμαστε. Και αυτό έχω την εντύπωση είναι καλύτερο από όποιαδήποτε ποδοσφαιρική επιτυχία. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναφερθώ στα μαθήματα ζωής που έλαβα από τον αρχηγό, χωρίς να δώσω έμφαση στις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Steven Gerrard.
Γέννημα θρέμμα Scouser, ο Gerrard μεγάλωσε στην χρυσή δεκαετία του 80΄ βλέποντας την μεγαλύτερη ομάδα της πόλης να κυριαρχεί σε Αγγλία και Ευρώπη για πολλά χρόνια. Η αγάπη του για την ομάδα τον οδήγησε στο να ονειρευτεί μια μέρα να γίνει αρχηγός στον συγκεκριμένο σύλλογο και να τον φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Stevie συμπληρώνει φέτος 28 χρόνια στη Λίβερπουλ ξεκινώντας από τις ακαδημίες, φτάνοντας μέχρι και την κορυφή της Ευρώπης όντας ως αρχηγός της ομάδας.
Γιατί όμως δεν έφυγε ποτέ? Η Λίβερπουλ ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να εκπληρώσει τους προσωπικούς του στόχους. Πακέτο στην Ρεάλ, πακέτο στην Τσέλσι, πακέτο στην Γιουνάιτεντ, πακέτο στην Μπαγιερν. Η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν αυτός δεν θα μου άρεσε ποτέ το ποδόσφαιρο. Με έκανε να αγαπήσω αυτό το άθλημα και να με κρατάει καθηλωμένο κάθε φορά που βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα να αγωνίζεται.
Παρόλα αυτά, ο αρχηγός ποτέ δεν έπαψε να παλεύει. Τις περισσότερες φορές μόνος του. Δεν έπαψε να ονειρεύεται. Τον είδα εκατοντάδες φορές να πνίγεται και να προσπαθεί μόνος του να σωθεί, να τα καταφέρνει και στις πλάτες του να κουβαλάει πλήθος κόσμου. Τον είδα αγανακτισμένο να πανηγυρίζει κάθε τίτλο που σήκωνε, ενώ ένα βλέμμα ανακούφισης έλουζε το πρόσωπό του. Όμως αυτό που ήθελε περισσότερο δεν το κατάφερε. Ποτέ δεν στέφθηκε πρωταθλητής. Και όταν έφτασε η στιγμή να γίνει το όνειρό του πραγματικότητα, αποδείχθηκε πως η ζωή έχει πλάκα. Ένα μικρό (αλλά τόσο μεγάλο) δικό του λάθος, γκρεμίζει κάθε όνειρο του αρχηγού να προσθέσει το μοναδικό τρόπαιο που λείπει από την τροπαιοθήκη του, το πρωτάθλημα.
Όμως ποτέ δεν φοβήθηκε να αποτύχει και φυσικά ποτέ δεν προσάρμοσε τα όνειρά του σε μια πιο εύκολη πραγματικότητα όπως πολύ σπουδαίοι ποδοσφαιριστές έκαναν. Αλήθεια τι θα γινόταν αν θα πήγαινε στην Ρεάλ ή στην Τσέλσι? Είμαι σίγουρος πως ποτέ δεν έκανε τέτοια σκέψη. Πιστός στα αρχικά του όνειρα, τα κυνήγησε μέχρι τελευταίας σταγόνας του ιδρώτα του.
Το ερώτημα είναι: τα κατάφερε? Η απάντηση: Ποιος νοιάζεται? Αν βγάλουμε απ'έξω τα αγωνιστικά του κατορθώματα, θα δούμε έναν άνθρωπο που δίνει το παράδειγμα σε όλους για το ποιος είναι λόγος ύπαρξής μας. Και ο λόγος αυτός: τα όνειρα! Απέδειξε πως αξίζει ο πόνος της διαδρομής της εκπλήρωσης κάθε ονείρου. Ότι όνειρο κι αν είναι αυτό. Δεν έχει σημασία αν δεν το καταφέρεις, σημασία έχει να ρισκάρεις. Κάθε ρίσκο αξίζει τον κόπο. Κάθε ενέργεια που σε φέρνει πιο κοντά στο όνειρο σε κάνει ευτυχισμένο. Ακόμα και αν δεν το καταφέρεις ποτέ, η τιμή που θα νιώσεις όταν καταλάβεις ότι απέτυχες είναι συναίσθημα μοναδικό.
Το Σάββατο λοιπόν αποχαιρετούμε έναν άνθρωπο που, πέρα από τις ποδοσφαιρικές ικανότητες, μας χάρισε απλόχερα την διδαχή των εννοιών: όνειρο, πίστη, δύναμη και...Carpe Diem!
Oh Captain, my Captain! Goodbye...
Παναγιώτης Δήμος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου