Αλήθεια τώρα υπάρχει έστω και ένας που να ξέρει καλά τα κατατόπια του αγγλικού ποδοσφαίρου και να μην έχει συγκρίνει ποτέ αυτούς τους δύο σπουδαίους προπονητές που πέρασαν ποτέ από τους ποδοσφαιρικούς πάγκους? Δεν θα κάτσω να αναλύσω τις προπονητικές ικανότητες του καθενός, δεν είναι της αρμοδιότητάς μου, όμως η συμπεριφορά των αυτών κυριών που κόσμησαν και κοσμούν τον αγγλικό ποδοσφαιρικό χάρτη παρουσιάζει τρελές ομοιότητες και η συμπεριφορά του ''συμπαθέστατου'' Ζοσέ Μουρίνιο είναι κάτι παραπάνω από εκνευριστική.
Στα τέλη της δεκαετίας του '60 η τότε ομάδα του Μπράιαν Κλαφ, Ντέρμπι Κάουντι, αγωνιζόταν με την πανάξια (όχι για πολλούς) πρωταθλήτρια της πρώτης κατηγορίας, Λιντς για το κύπελλο Αγγλίας. Η ομάδα τους Ντον Ρέβι πήγε στο Pride Park, σε μια γεμάτη έδρα που όμως η ομάδα των Rams αγωνιζόταν στην δεύτερη κατηγορία. Το ματς βρήκε νικήτρια την ομάδα του Ρέβι και ο Κλαφ, σε εκείνη την θρυλική συνέντευξη, μετά και τις 44 μέρες στον πάγκο της Λιντς, με τον Ρέβι στον αέρα, τόνισε πως ο δεύτερος δεν έδωσε ποτέ το χέρι του μετά το τέλος του αγώνα. Αν το έκανε ή όχι ποτέ δεν μάθαμε, και ο Ρέβι γεμάτος έκπληξη ποτέ δεν κατάλαβε για ποιο λόγο ο Κλαφ είχε τέτοια προσωπική εμπάθεια με εκείνον. Ακόμα και μετά το θάνατο του Ρέβι, μέχρι και το 2004 που απεβίωσε και ο θρυλικός Μπράιαν Κλαφ δεν έγινε γνωστή η σπίθα που πυροδότησε αυτήν την κόντρα.
Εν έτη 2000 και 14 η Λίβερπουλ είναι κοντά στο να κατακτήσει τον τίτλο μετά από 24 χρόνια. Σε εκείνο το καθοριστικό παιχνίδι στο Άνφιλντ (που όλως τυχαίως έγινε σαν σήμερα), ο Μουρίνιο μας συστήνει ένα νέο είδος παιχνιδιού που μετέπειτα ονομάστηκε Park the Bus. Δυο γραμμές άμυνας και 10 παίχτες πίσω από την μπάλα (μαγκιά του). Η Τσέλσι κερδίζει ένα αδιάφορο για εκείνη παιχνίδι και η Σίτυ στέφεται πρωταθλήτρια για τρίτη φορά στην ιστορία της. Μετά το τέλος του αγώνα ο Μουρίνιο δηλώνει: ''Ζητήσαμε να αναβληθεί το ματς λόγω Ευρωπαικών υποχρεώσεων. Η FA απέρριψε την πρόταση και όλα ήταν μια καλοστημένη γιορτή για να γίνει η Λίβερπουλ πρωταθλήτρια μετά από τόσα χρόνια. Ζητώ συγνώμη που χαλάσαμε αυτήν την γιορτή.''
1.Η αυτοδημιούργητη κόντρα με αντίπαλο προπονητή.
Στα τέλη της δεκαετίας του '60 η τότε ομάδα του Μπράιαν Κλαφ, Ντέρμπι Κάουντι, αγωνιζόταν με την πανάξια (όχι για πολλούς) πρωταθλήτρια της πρώτης κατηγορίας, Λιντς για το κύπελλο Αγγλίας. Η ομάδα τους Ντον Ρέβι πήγε στο Pride Park, σε μια γεμάτη έδρα που όμως η ομάδα των Rams αγωνιζόταν στην δεύτερη κατηγορία. Το ματς βρήκε νικήτρια την ομάδα του Ρέβι και ο Κλαφ, σε εκείνη την θρυλική συνέντευξη, μετά και τις 44 μέρες στον πάγκο της Λιντς, με τον Ρέβι στον αέρα, τόνισε πως ο δεύτερος δεν έδωσε ποτέ το χέρι του μετά το τέλος του αγώνα. Αν το έκανε ή όχι ποτέ δεν μάθαμε, και ο Ρέβι γεμάτος έκπληξη ποτέ δεν κατάλαβε για ποιο λόγο ο Κλαφ είχε τέτοια προσωπική εμπάθεια με εκείνον. Ακόμα και μετά το θάνατο του Ρέβι, μέχρι και το 2004 που απεβίωσε και ο θρυλικός Μπράιαν Κλαφ δεν έγινε γνωστή η σπίθα που πυροδότησε αυτήν την κόντρα.
Έτσι και ο Μουρίνιο από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Αγγλία πριν από 11 χρόνια, δεν πέρασε μέρα που να μην αφήσει ασχολίαστο τον Αρσέν Βενγκέρ και τα κατορθώματά του, με αποκορύφωμα την σκηνή που οι δύο προπονητές πιάστηκαν στα χέρια στο περσινό ματς, ενώ το κερασάκι στην τούρτα το έφεραν οι δηλώσεις του Πορτογάλου σχετικά με την ''λειψυδρία'' της Άρσεναλ στην κατάκτηση του τίτλου αμέσως μετά τη λήξη του φετινού ντέρμπι του Λονδίνου.
2.Ιδεαλισμός και αυτοπεποίθηση σε σιχαμερό επίπεδο.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την κορυφαία ατάκα του Μπράιαν Κλαφ: ''Όταν πεθάνω ο Θεός θα πρέπει να αφήσει την αγαπημένη του καρέκλα'' και φυσικά στην παραπάνω κοινή συνέντευξη με τον Ρέβι, τον Κλάφι να λέει πως είναι ιδεαλιστής και πως πιστεύει στις νεράιδες. Ο Κλαφ ήταν το άκρων άωτο της αυτοπεποίθησης και όλοι το γνωρίζουμε καλά αυτό. Πήρε από πείσμα δύο συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών, όμως ποτέ δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής, μετά τις ευρωπαικές επιτυχίες.
Ερχόμαστε στο 2015. Ο Ζοσέ Μουρίνιο δίνει συνέντευξη στην Mirror (αν δεν κάνω λάθος) και σε ερώτηση του δημοσιογράφου δίνει την παρακάτω απάντηση: ''Κοιμάμαι ήσυχος κάθε βράδυ, δεν έχω τίποτα που να με προβληματίζει, είμαι μια χαρά με τον εαυτό μου'' και συνεχίζει στέλνοντας την συνέντευξη σε άλλο επίπεδο: ''Κάθε μέρα μιλάω με το Θεό, όμως ποτέ δεν μιλάμε για ποδόσφαιρο''.
3. Οι κακές σχέσεις με τις ''αρχές''.
Ποιος πρόεδρος ''χώνεψε'' τον Κλαφ? Απολύτως κανένας. Στον τότε πρόεδρο της Ντέρμπι ο Κλαφ έριχνε κατσάδες και του έλεγε πως αυτός απλά υπάρχει για να πληρώνει, και απλά σε αυτόν θα πάει ο λογαριασμός για οποιαδήποτε κίνηση της ομάδας, αποτέλεσμα που έφερε τον Κλαφ στην ανεργία, προτού κάνει ένα μικρό πέρασμα από την Μπράιτον και τον προσεγγίσει η Λιντς, που όλως παραδόξως προτάθηκε από τον ίδιο τον Ντον Ρέβι για να αντικαταστάτης του.
Εν έτη 2000 και 14 η Λίβερπουλ είναι κοντά στο να κατακτήσει τον τίτλο μετά από 24 χρόνια. Σε εκείνο το καθοριστικό παιχνίδι στο Άνφιλντ (που όλως τυχαίως έγινε σαν σήμερα), ο Μουρίνιο μας συστήνει ένα νέο είδος παιχνιδιού που μετέπειτα ονομάστηκε Park the Bus. Δυο γραμμές άμυνας και 10 παίχτες πίσω από την μπάλα (μαγκιά του). Η Τσέλσι κερδίζει ένα αδιάφορο για εκείνη παιχνίδι και η Σίτυ στέφεται πρωταθλήτρια για τρίτη φορά στην ιστορία της. Μετά το τέλος του αγώνα ο Μουρίνιο δηλώνει: ''Ζητήσαμε να αναβληθεί το ματς λόγω Ευρωπαικών υποχρεώσεων. Η FA απέρριψε την πρόταση και όλα ήταν μια καλοστημένη γιορτή για να γίνει η Λίβερπουλ πρωταθλήτρια μετά από τόσα χρόνια. Ζητώ συγνώμη που χαλάσαμε αυτήν την γιορτή.''
Γενικά αν κοιτάξει κανείς ανάμεσα σ'αυτά τα δύο μεγαθήρια προπονητικής θα παρατηρήσει πάρα πολλές ομοιότητες, ενώ οι διαφορές θα είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το θέμα είναι αν η αλαζονεία του Μουρίνιο είναι εσκεμμένη, μιας και όλοι ξέρουμε ότι σαν άνθρωπος είναι πανέξυπνος, ή αν απλά βρέθηκε άνθρωπος που η προσωπικότητά του να μοιάζει τόσο πολύ με εκείνη του θρυλικού Μπράιαν Κλαφ.
Παναγιώτης Δήμος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου