Ωδή στους νικημένους!

Το ξέρω πως είναι δύσκολο να το πάρουμε απόφαση, αλλά κάποια στιγμή πρέπει. Από τις 1 Ιουνίου του 2015 στο ρόστερ μας το νούμερο 8 δεν θα γράφει πλέον από πάνω του το όνομα Gerrard. Εύχομαι και πιστεύω ακράδαντα πως το συγκεκριμένο νούμερο πρέπει να αποσυρθεί τιμής ένεκεν στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική προσωπικότητα που έχει γνωρίσει ποτέ η ομάδας μας. Πολλοί (και ιδιαίτερα οι ηλικιακά μεγαλύτεροι) ίσως να χαμογελάσατε με την παραπάνω πρόταση, αφού πολλοί από εσάς θα προλάβατε και ίσως να είδατε και από κοντά με τα ίδια σας τα μάτια, ποδοσφαιριστές όπως οι Kenny Dalglish, Ian Rush, Alan Kennedy, Jimmy Case και άλλοι πολλοί και να γνωρίσατε από πιο κοντά το μεγαλείο τους, διαφωνώντας με τα λεγόμενά μου.

Γι' αυτό λοιπόν θα μιλήσω προσωπικά αναλύοντας τις απόψεις και τα πιστεύω μου. Μεγάλωσα σε μια ποδοσφαιρική εποχή όπου οι ''φάρα'' των Gallacticos της Ρεάλ (εποχής Redondo και Hierro) είχαν σταματήσει το ποδόσφαιρο, η Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ με Ροναλντίνιο και Ετό έπαιρνε τα ηνία και η Μίλαν του Αντσελότι έμοιαζε ανίκητη. Όσον αφορά την Premier League, o Αμπράμοβιτς μόλις είχε αρχίσει να ξοδεύει, η Άρσεναλ προερχόταν από την χρονιά των ''Invincibles'' και το marketing της United είχε διευρυνθεί τόσο που ακόμα και στα περίπτερα (το θυμάμαι πολύ καλά στα Τρίκαλα αυτό) πουλούσαν φανέλες του Van Nistelrooy και του Scholes και με το δίκιο τους μάλιστα αφού ήταν μακράν από τις πιο επικίνδυνες ομάδες στον κόσμο τότε.

Κάπου εκεί λοιπόν, σε εκείνη την χρονική περίοδο, ο νεαρός τότε Steven Gerrard, είχε μόλις πάρει την αρχηγία στην Λίβερπουλ και ένα χρόνο αργότερα την πήρε από το χέρι για να την φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Κι ενώ όλα τα παιδάκια της ηλικίας μου τότε (για όσους δεν γνωρίζουν, δεν έχω κλείσει τα 19 μου χρόνια ακόμα) κυκλοφορούσαν στο σχολείο με φανέλες των κόκκινων διαβόλων, των μερένχες και των μπλαουγκράνα, εγώ μια μέρα έσπασα τόσο πολύ τα νεύρα του πατέρα μου να με πάει στο συγκεκριμένο περίπτερο που πουλούσε φανέλες (δεν ξέρω αν θυμάστε, βρισκόταν στην κεντρική πλατεία-εκεί που ξεκινάει τώρα η λαΐκή αγορά στα Τρίκαλα), έτσι ώστε να βρω ένα κόκκινο διαφορετικό, ένα κόκκινο τόσο ζωντανό που σου ζεσταίνει τα σωθικά μόνο και μόνο αν το κοιτάς, πόσο μάλλον αν το φοράς, ιδιαίτερα αν το νούμερο που έχει πίσω είναι το νούμερο 8.

Η φανέλα δεν ήταν αυθεντική. Ήταν απλά ένα κομμάτι νάυλον. Ένα κομμάτι νάυλον που ακόμα και τώρα που έφυγα από τα Τρίκαλα για σπουδές το πήρα μαζί μου. Δεν την φοράω, δεν την έχω κρεμασμένη στον τοίχο. Είναι καταχνιασμένη μέσα στο συρτάρι και για να τη δει κάποιος πρέπει να την ξεθάψει. Την πήρα μαζί μου γιατί αυτή η φανέλα έχει καταχωρημένες όλες τις ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Και όλες εκείνες οι αναμνήσεις τριγυρνάνε γύρω από αυτόν τον άνθρωπο. Την μεγαλύτερη επιρροή της ζωής μου μέχρι τώρα!

Και έρχεται σιγά σιγά η ώρα να αποχαιρετήσω αυτήν την επιρροή. Από τον Ιούνιο και μετά δεν θα τον ξαναδώ να φοράει το κόκκινο της αγαπημένης μου ομάδας. Δεν θα τον ξαναδώ να πατάει το ιερό χώμα του Anfield, δεν θα ξαναδώ την ηγετική του φυσιογνωμία να περιπλανιέται μέσα στο αγωνιστικό χώρο. Θα κλείνω τα μάτια μου και θα έχω μόνο αναμνήσεις. Όχι αναμνήσεις δικές του, αλλά δικές μου. Δεν θα ξεχάσω αυτό που ένιωσα στο ματς με τον Ολυμπιακό. Δεν θα ξεχάσω αυτό που ένιωθα μετά από κάθε γκολ του απέναντι στην United. Δεν θα ξεχάσω αυτό που ένιωθα κάθε φορά που σήκωνε με πάθος οποιαδήποτε κούπα. Αυτήν που του άξιζε όμως δεν την σήκωσε ποτέ...

Και μιλάω φυσικά για το πρωτάθλημα. Τι μεγαλύτερη τιμή για έναν ποδοσφαιριστή να θυσιάζει την ποδοσφαιρική του καριέρα μόνο και μόνο για να εκπληρώσει ένα όνειρο που έκανε μικρός? Και τι μεγαλύτερη τιμή από το να μην το εκπληρώνει και να αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι και με την αξιοπρέπειά του στα ύψη! Σε όλη την ποδοσφαιρική του καριέρα, πρώτα έδειξε ότι σέβεται το εαυτό του και ότι είναι σταθερός στα πιστεύω του και τις σκέψεις του και ύστερα ότι σέβεται μια κοινωνία ανθρώπων που το αγάπησε και πίστευε και πιστεύει σ' αυτόν και θα συνεχίσει να το κάνει ανέκαθεν. Και συγκαταλέγομαι κι εγώ μέσα σ' αυτήν την κοινωνία. Και αυτές είναι οι αρετές που ξεχωρίζουν έναν κοινό άνθρωπο από έναν ηγέτη.

Και έχω την εντύπωση πως η επιρροή του θα είναι ακόμα μεγαλύτερη από εδώ και πέρα που οι ποδοσφαιριστές που θα αναλάβουν τα ηνία της ηγεσίας στο Anfield (Henderson κλπ) θα συνεχίσουν να αγωνίζονται και να κερδίζουν για εκείνον. Θα βαδίσουν στα χνάρια του και θα προσπαθήσουν να αγγίξουν το μεγαλείο του. Και φυσικά (το πιστεύω ακράδαντα) πως θα κάνουν το όνειρο του μεγάλου αρχηγού μας πραγματικότητα. Αργά ή γρήγορα η κούπα με το χρυσό στέμμα θα υψωθεί στον ουρανό του Μέρσεισαιντ. Και όλοι τότε θα αναφωνήσουν: ''Αυτό είναι για εκείνον...''

Γεια σας, γεια σας, νικημένοι

τ’ όνειρό σας δεν πεθαίνει

είναι μέσα στην καρδιά μας