Βγάλτε από το μυαλό σας την τωρινή αγωνιστική κατάσταση, την πίεση της τετράδας, το αυριανό ματς του κυπέλλου. Η ομάδα θα βρει το δρόμο της αργά ή γρήγορα και όλοι μας το ξέρουμε αυτό. Απλά το πότε δεν μας είναι γνωστό. Αλλά σκεφτείτε το λίγο...Έχει σημασία ο χρόνος για εμάς τους Κόκκινους?Αλήθεια ένιωσες ποτέ ότι η Λίβερπουλ διάλεξε εσένα και όχι εσύ την Λίβερπουλ? Άσε τις ποδοσφαιρικές επιτυχίες στην άκρη. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο η δική μου γενιά δεν έχει ζήσει και πολλές. Μερικές φορές ένα συναίσθημα που μπορεί να σου προκαλέσει ακόμα και το πιο ασήμαντο γεγονός μέσα στο Άνφιλντ είναι αρκετό για να σε πείσει πως αυτές οι κόκκινες εμφανίσεις με το liver bird στο στήθος είναι παραπάνω από ένα κομμάτι ύφασμα που αντιπροσωπεύει έναν σύλλογο.
Δεν έζησα την τραγωδία του Χίλσμπορο, γεννήθηκα αρκετά χρόνια αργότερα. Για την ακρίβεια έμαθα την πλήρη ιστορία εκείνης της ημέρας αρκετά χρόνια μετά αφ'ότου ''ντύθηκα'' εξ ολοκλήρου κόκκινος. Όταν την διάβασα, το μόνο που έκανα ήταν να βάλω τους 96 αυτούς ανθρώπους βαθιά μέσα στην καρδιά μου, όχι σαν φόρο τιμής επειδή έφυγαν από τη ζωή, αλλά επειδή έφυγαν από την ζωή για ένα σκοπό, για μια φιλοδοξία. Αυτός ο σκοπός ήταν να δουν εκείνο το ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στην Λίβερπουλ και την Νότιγχαμ Φόρεστ, αλλά και πάλι ακούγεται αρκετά γελοίο. Όμως δείχνει πραγματικά το αληθινό τους πρόσωπο. Εκείνοι, όπως κι εγώ, δηλώνουμε πιστοί στο κόκκινο. Αυτό το κόκκινο που προκαλεί δεός, που κάνει κάθε τρίχα του σώματός μας να τεντώνεται σε κάθε του λάμψη και σε κάθε άκουσμα του ύμνου μας!
Σαν φίλοι της Λίβερπουλ, ανεξαρτήτως θρησκείας και πίστης, όλοι μας θέλοντας και μη πιστεύουμε σε μια ανώτερη δύναμη. Δεν είναι η δύναμη που δημιούργησε το φως, τη φύση, τον άνθρωπο. Είναι μια δύναμη που κανείς από εμάς δεν μπορεί να εξηγήσει. Μια αύρα που μας διακατέχει και μας κάνει να νιώθουμε πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορεί να νιώσει. Ίσως ακουστεί εγωιστικό, αλλά είναι ένα είδος ανωτερότητας, ένα συναίσθημα υπεροχής, ένας ανεξήγητος ρομαντισμός που μας διαπερνά κάθε φορά που είμαστε καθηλωμένοι για 90' λεπτά μπροστά από μια οθόνη (ή και μέσα στο γήπεδο) και βλέπουμε, όχι τον αγώνα, γενικότερα το χώρο του Άνφιλντ. Το δοκάρια που στέκονται στο γρασίδι, την λάμψη των προβολέων, τα χιλιάδες κόκκινα κασκόλ και τις σημαίες που ανεμίζουν στον ουρανό του Λίβερπουλ.
Και όσον αφορά αυτήν την δύναμη, τι πιο τρανταχτό παράδειγμα από τον τελικό της Πόλης? Όταν ο Ντούντεκ απέκρουσε το τελευταίο πέναλτι και μετά από 23 χρόνια ξαναβρέθηκες στην κορυφή της Ευρώπης, δεν ξέσπασες αλλά λύγισες. Γονάτισες μπροστά στο μεγαλείο αυτής της δύναμης. Ήθελες να φωνάξεις, αλλά δεν μπορούσες! Νόμιζες ότι κάποιος σου είχε κλέψει την φωνή. Ήθελες να πανηγυρίσεις, αλλά δεν μπορούσες! Νόμιζες ότι κάποιος σου είχε πάρει κάθε σταγόνα ενέργειας από το κορμί σου. Και το πιο σημαντικό: ήθελες να το εξηγήσεις και δεν μπορούσες! Το μόνο που έκανες ήταν να το αποδεκτείς και να αφήσεις την μοίρα να αποφασίσει για σένα. Και η μοίρα αποφάσισε να σου χαρίσει κάτι για το οποίο δεν θα καταφέρεις ποτέ να της το ξεπληρώσεις!
Η επιλογή της φωτογραφίας του άρθρου δεν είναι τυχαία. Αν καταλάβεις περί τίνος πρόκειται, τότε μπορείς κι εσύ να αισθανθείς αυτά που αισθάνομαι κι εγώ κάθε φορά που είμαι κοντά στην αγαπημένη μου ομάδα. Μια φωτογραφία που με κάνει να αναρωτιέμαι αν τα λόγια του You'll Never Walk Alone είναι γραμμένα για την Λίβερπουλ ή για τους φιλάθλους της. Νομίζω το δεύτερο...
When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of the storm
There's a golden sky
And the sweet silver song of a lark
Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown
Walk on walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk alone
Παναγιώτης Δήμος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου