Τι πιο οδυνηρό στο ποδόσφαιρο για μια ομάδα, να ξέρει πως πρέπει να προσαρμόσει το παιχνίδι της και την προετοιμασία της χωρίς την παρουσία της μεγαλύτερης προσωπικότητάς της (ποδοσφαιρικής και αγωνιστικής) από το καλοκαίρι και μετά. Ας αφήσουμε στην άκρη την συναισθηματολογία και ας εστιάσουμε στο κομμάτι της τακτικής και του χτισίματος του ρόστερ, όπως το βλέπω εγώ με τα δικά μου μάτια.Η σεζόν '14-'15 ξεκίνησε (τακτικά) όπως τέλειωσε και η περσινή. 4-3-3 με τον Τζέραρντ να μοιάζει κυρίαρχος στο κέντρο και ουσιαστικά να είναι το ''μυαλό'' ολόκληρου το ποδοσφαίρου της Λίβερπουλ. Η αγωνιστική κατάσταση του Στίβι όμως δεν είχε σε καμία περίπτωση ομοιότητες με την περσινή. Γεμάτο καλοκαίρι (με Μουντιάλ και σκληρή προετοιμασία) και πλέον το ''κοντέρ'' στα χρόνια του έγραφε 34 από τον περασμένο Μάιο. Η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά για τους Ρεντς, αντιθέτως έκαναν το χειρότερο ξεκίνημα των τελευταίων 23 χρόνων.
Κάπου πριν τα Χριστούγεννα ο Ρότζερς αποφάσισε να αφήσει στην άκρη το 4-3-3 και να προσαρμόσει την ομάδα σε ένα σχήμα χωρίς αμυντικό χαφ αλλά με τρεις κεντρικούς αμυντικούς σε ένα σύστημα που πολλοί το χαρακτήρισαν ως αμυντικογενές αλλά πραγματικά σε καμία περίπτωση δεν είναι, και θα σας εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.
Ναι μεν μπορεί να φόρτωσε την περιοχή του με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, όμως η επιλογή αυτής της τριάδας δεν είναι τυχαία. Αν ανατρέξετε σε όλους τους αγώνες που είχαμε τριάδα πίσω θα προσέξετε πως πάντα ο Εμρέ Τσαν είχε θέση στα δεξιά της περιοχής. Ο Σκρτελ στο κέντρο είναι βράχος και η τρίτη επιλογή παίζεται πάντα ανάμεσα σε Σακό και Λόβρεν, ενώ ποτέ οι τελευταίοι δύο δεν βρέθηκαν στην ίδια ενδεκάδα. Ο Μπρένταν, με την επιλογή του Τσαν (αμυντικό χαφ η κανονική του θέση), προσδίδει την μακρινή μπαλιά από την άμυνα που δεν έχουν οι υπόλοιποι κεντρικοί αμυντικοί μας, ενώ πολλές φορές θα δείτε τον Γερμανό να προωθείτε και να φτάνει έξω από την μεγάλη περιοχή της αντίπαλης ομάδας με τον Άλλεν (τώρα) και παλιότερα Λούκας να τον καλύπτουν, παραμένοντας πάλι τρεις παίχτες στο κέντρο της άμυνας.
Όσον αφορά τον χώρο του κέντρου, στον άξονα επιλέγει την περσινή δυάδα με Χέντερσον και Άλλεν με τον δεύτερο, να έχει πιο αμυντικά καθήκοντα. Η αρχηγεία πέρασε στον Χέντερσον, γεγονός που δίνει αυτοπεποίθηση στον Τζόρνταν, καθώς πλέον μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως είναι παίχτης αυτοπεποίθησης. Ο Άλλεν είναι ικανός να χτίσει το παιχνίδι από πίσω και έχει την υπομονή και την ικανότητα να βρει την κατάλληλη ''τρύπα'' ώστε να περάσει την μπάλα στα δύο ''εξτρεμοδεκάρια'' όπως οι Κουτίνιο και Λαλλάνα που πλέον μπορούν θα θεωρηθούν τρομακτικοί για οποιαδήποτε αντίπαλη άμυνα. Στα πλάγια (αριστερά) επιλέγει τον Αλμπέρτο Μορένο, μια ''ακούραστη μηχανή'' που θα τον δούμε να φτάνει άπειρες φορές μέσα στην αντίπαλη περιοχή και να τελειώνει τη φάση και δευτερόλεπτα αργότερα να επιστρέφει και να κερδίζει ξανά την μπάλα από την άμυνά μας. Στα δεξιά ο Μάρκοβιτς καλείτε να αγωνιστεί σε μια θέση που δεν γνωρίζει τόσο καλά αμυντικά, όμως ο Τσαν που παίζει στα δεξιά της τριάδας της άμυνας, μπορεί να τον καλύψει σε περίπτωση λάθους και φυσικά πάλι να υπάρχουν τουλάχιστον δύο κεντρικοί αμυντικοί μέσα στην περιοχή μας.Στο καθαρά επιθετικό κομμάτι και πλέον με την ύπαρξη του Στάριτζ (λαμπάδα ίσα με το μπόι του έταξα στον Άγιο Φανούρη για να μην ξανατραυματιστεί) η ομάδα αρχίζει να σκοράρει πιο εύκολα. Ο Ντάνιελ είναι ποδοσφαιριστής ο οποίος μπορεί να κινηθεί άψογα χωρίς την μπάλα και να ανοίξει χώρους σε Κουτίνιο, Στέρλινγκ και Λαλλάνα. Όταν όμως τα πράγματα δυσκολεύουν και ο Στάριτζ είναι ''εκτός'' παιχνιδιού, ο Ρότζερς πολλές φορές ρίχνει στην μάχη τον Μάριο Μπαλοτέλι γεγονός που δυσκολεύει την αντίπαλη άμυνα, ελευθερώνοντας τον Στάριτζ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ματς με Τότεναμ που τελικά τη νίκη μας την έδωσε ο Ιταλός!
Τέλος, αυτό που μπορώ να καταλάβω εγώ από την εμπειρία μου, είναι πως ο Ρότζερς δεν πέφτει στην παγίδα του γεγονότος να βρει σε ένα άτομο τον αντικαταστάτη του Στίβι. Μοιράζει τη δημιουργικότητα, την εξυπνάδα και την ''πονηριά'' σε όλο το ρόστερ, ένα ρόστερ που θα είναι φόβητρο όταν ηλικιακά οι ποδοσφαιριστές του φτάσουν στο απόγειο της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Παρόλα αυτά πρέπει να πάρουμε απόφαση πως Τζέραρντ δεν θα βρούμε στα ποτέ στα πόδια κανενός...
Παναγιώτης Δήμος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου