Η αλήθεια είναι πως με ανησυχεί η Λίβερπουλ.

Όχι απλα με ανησυχεί η Λίβερπουλ αλλα με κάνει και αναρωτιέμαι ώρες ώρες. Δεν κρύβω πως αυτό που συμβαίνει με κάνει υπερβολικά χαρούμενο, μην βιαστείτε να με πείτε τρελό γιατί αυτην την υγεία που βγάζει η Λίβερπουλ του Κλοπ είναι άλλο πράγμα.

 Ο Γερμανός έχει μόνο λίγες εβδομάδες στον πάγκο και διαφορά που βλέπουμε στην ομάδα είναι τεράστια. Η ομάδα εμφανίζεται σαφώς μεταμορφωμένη μέσα στο γήπεδο, σίγουρα υπάρχουν ακόμα πολλά αγωνιστηκά προβλήματα όπως αυτο στην τελική πάσα. Είναι φανερό πως η ομάδα δυσκολευέται να βγάλει επιθέσεις και να βρεί το εύκολο γκολ. Ακόμα ένα πρόβλημα είναι η απόδοση του Μίλνερ αναμφισβήτητα ο Άγγλος είναι ένας παίκτης βαρόμετρο στην επίθεση των ''ρεντς'' και η ανοδός του θα βοηθούσε και με το παραπάνω.

 Όπως όμως είπα πιο πάνω με ανησυχεί η εικόνα της Λίβερπουλ με την καλή έννοια πάντα. Αν η ομάδα δείχνει αυτην την βελτίωση με τον Κλοπ στο τιμόνι και το ίδιο ρόστερ επί Ρότζερς τότε τι μπορεί να γίνει με την πάροδο του χρόνου και λίγες καλές προσθήκες;

Υ.Γ Πόσο μαρέσει η σταδιακή άνοδος τους Άιμπ.

Βασίλης Κουρσοβίτης

Μίστερ Κλοπ σε ευχαριστώ...

 Μετά απο πολύ καιρό λόγο έλειψης χρόνου ξανα γράφω άρθρο. Μέσα στον ενθουσιασμό μου λοιπόν μετά την νίκη μέσα στο ''σπίτι'' της μισητής Τσέλσι θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή μας Γιούργκεν Κλοπ.

 Δεν θέλω να σχολιάσω πως τα πήγε αγωνιστικά η ομάδα(σπάνια το κάνω στα κείμενα μου), σήμερα όμως είδαμε την Λίβερπουλ που όλοι θέλουμε. Βλέποντας τον Γερμανό στον πάγκο μπορούμε να ονειρευτούμε την ομάδα μας να δείχνει χαρακτήρα, να βγάζει τσαμπουκά μεσα στο γήπεδο και πάνω απ'όλα να σέβεται το σήμα στην φανέλα. Είμαι της άποψης πως με την πάροδο του χρόνου και με τις σωστές προσθήκες στο ρόστερ θα μπορέσουμε να ξανα φτάσουμε ψηλά.

 Είναι γεγονός πως σαν φίλαθλος κόσμος έχουμε αντέξει πολλά και έχουμε μάθει να περιμένουμε. Κάπου εδώ έρχεται και το ευχαριστώ στον Κλοπ, τον ευχαριστώ γιατί ξανά έφερε το όραμα και την ελπίδα στην ομάδα κάτι που είχαμε χάσει με τον Ρότζερς. Σίγουρα μια νίκη δεν σε κάνει αυτομάτος την καλύτερη ομάδα αλλά πόσο καιρό είχαμε να δούμε την Λίβερπουλ να παίζει ''αντρίκια'' και να ανατρέπει σκορ σε ντέρμπι;

Υ.Γ1 Με συγχωρείτε για τις ''χύμα'' εκφράσεις που χρησιμοποίησα.

Υ.Γ2 Special One στο χρωστάγαμε πολύ καιρό τώρα.

Υ.Γ3 Ακόμα ένα παιχνίδι μακρία απο το Residence, άτιμη Αεροπορία...


Βασίλης Κουρσοβίτης

Θύμισε Λίβερπουλ!

Χθες το βράδυ κατάφερα να δω για πρωτη φορα φέτος αγώνα της Λίβερπουλ καθως οι στρατιωτικές μου υποχρεώσεις δεν μου το επιτρέπουν συχνά. Τι το καλύτερο λοιπόν από ένα ντέρμπι με την Αρσεναλ. Λίγο οι δηλώσεις του Βενγκέρ οτι δεν συμπαθεί τους "Ρεντς" σε συνδυασμό με την καυτή ατμόσφαιρα στο στεκι των Trikala Scousers και την λαχτάρα για νίκη έδωσαν ξεχωριστό ενδιαφέρον στην αναμέτρηση. Η ομάδα μπηκε δυνατά στο παιχνίδι χάνοντας ευκαιρίες με αποκορύφωμα το δοκάρι του Κουτίνιο και το χαμένο εξ επαφής πλασέ Μπεντέκε. Γενικότερα η ομάδα είχε διάθεση να παίξει επιθετικό και γρήγορο ποδόσφαιρο κάτι που είχα καιρο να δω. Τα κλασσικά προβλήματα μας στην άμυνα θα τα αφήσω εκτος στο συγκεκριμένο άρθρο. Ευχάριστη έκπληξη ηταν ο Φιρμίνιο που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση του στην βασική εντεκάδα, δεν εινα τυχαίο άλλωστε πως μετά την έξοδο απο το παιχνίδι η Λίβερπουλ έχασε το κέντρο της. Ο Μίλνερ χθες έδειξε πως η Λίβερπουλ είχε ανάγκη απο έναν παίκτη τέτοιας κλάσης ιδιαίτερα μετά την φυγή του Τζέραρντ. Ο γνωστός Κουτίνιο έκανε τα πάντα μέσα στο γήπεδο και ο Μπεντέκε που έμοιαζε ανίκητος στην μονομαχίες και πως με τον καιρό θα κάνει μεγάλα πράγματα. Η απόδοση των "Ρεντς " έπεσε στο δεύτερο ημίχρονο και οι κανονιέριδες βρήκαν την ευκαιρία να βγούνε μπροστά έχοντας σημαντικές ευκαιρίες να πετύχουν ενα γκολ αλλα βρήκαν απέναντι τους έναν τρομερό Μινιολέ ο οποίος είχε "κατεβάσει ρολά". Αξίζει να σημειώσουμε πως εξαιρετική εμφάνιση έκανε και ο Πέτρ Τσέχ μετά το κακό του ξεκίνημα. Η ομάδα έδειξε οτι έχει τις σωστές βάσεις και με καλή δουλειά μπορεί να πετύχει πράγματα. Ένα είναι το μόνο σίγουρο πως όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι το ευχαριστήθηκαν με τημ ψυχή τους. Ραντεβού το Σάββατο με Γουέστ Χαμ.... Υ.Γ1 Με δύο ποιοτικές προσθήκες μπορούμε να φτάσουμε ψηλά φέτος. Υ.Γ2 Trikala Scousers 2015-16 μείνετε μαζί μας τα καλύτερα έρχονται..

Βασίλης Κουρσοβίτης

Μέρος τακτικής ή απλά κελεπούρι?

Λοιπόν όπως όλα δείχνουν ο Ένρικ Μχιταριάν θα ντυθεί στα κόκκινα με 20,8 εκ. ευρώ (15 εκ. λίρες) και αμέσως είχαμε τις πρώτες αντιδράσεις από τους φίλους της Λίβερπουλ στην Ελλάδα. Αντιδράσεις ανάμεικτες που η καθεμιά ξεχωριστά έχει την δική της εξήγηση. Προσωπικά, αν επιτευχθεί το deal, θα σας παρουσιάσω την δική μου αντίδραση και τον δικό μου τρόπο σκέψης σχετικά με το ποσό της μεταγραφής, την ανάλυση του ποδοσφαιριστή και το πως μπορούν να χωρέσουν στην ίδια εντεκάδα Κουτίνιο, Φιρμίνο και Μχιταριάν, αλλά και το τι μπορούν να προσφέρει αυτήν η τριάδα στον τρόπο παιχνιδιού της Λίβερπουλ.

Σκόπιμη η έλλειψη ενός καθαρού αμυντικού χαφ? 
Σκεφτείτε τον αριθμό των αμυντικών χαφ που έχουμε στην ομάδα. Λούκας (γελάν και οι πέτρες) και Τσαν. Πολλοί από εσάς θα σκεφτείτε πως ο Τσαν δεν είναι αμυντικό χαφ, όμως κατά την άποψή μου είναι ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί να αγωνιστεί σε αυτήν την θέση με επιτυχία. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Ο Μπρένταν το 'ριξε στην αντεπίθεση φέτος και προτιμάει ένα σχήμα με δυάδα στον άξονα (Μίλνερ-Χέντο) και τον Κουτίνιο, είτε τον Λαλλάνα, σε ελεύθερο ρόλο μπροστά τους. Το σύστημα πρωταθλητισμού που μαρτυρήσαμε πριν από 2 σεζόν είχε τον Τζέραρντ σε ρόλο 6ριου, ενώ σπάνια έπαιζε και ο Χέντερσον σ' αυτήν την θέση (ναι ξέρω και ο Λούκας, άστον αυτόν, μιλάμε για ποδοσφαιριστές τώρα). Σε περίπτωση που ο Ρότζερς θελήσει να αγωνιστεί με καθαρό αμυντικό χαφ, εννοώντας κόφτη, δηλαδή με παίχτη πίσω από την δυάδα του άξονα, Χέντερσον και Τσαν είναι μακράν αξιόπιστες λύσεις, με τον Κουτίνιο ή τον Λαλλάνα να μπορούν να αποτελέσουν μέρος της δυάδας του άξονα, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Φιρμίνο και (από το πληκτρολόγιο και στου Θεού τ' αυτί) τον Μχιταριάν να μπορούν να κάνουν παιχνίδι πίσω από τον Μπεντέκε ή τον Στάριτζ.

Brave New...Words!

Αρκετά λογοτεχνικός ο τίτλος για το συγκεκριμένο άρθρο. Πιστεύω όμως πως όπως ο Χάξλει οραματιζόταν το Λονδίνο του 2500, έτσι και η Λίβερπουλ οραματιζόταν τα επόμενα χρόνια από την ημέρα έλευσης του Μπρένταν Ρότζερς στην τεχνική ηγεσία της ομάδας. Και για όσους έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο αριστούργημα του Άλντους, ίσως καταφέρει να συνδυάσει τις τεχνικές των ''μεγάλων κεφαλιών'' του μελλοντικού Λονδίνου με την..''νέα τάξη πραγμάτων'' που έφερε ο βορειοΐρλανδός στην ομάδα.

Αν η υπνοπαιδεία στο ''Γενναίος Νέος Κόσμος'' είναι και η φιλοσοφία νικητή που θέλησε να περάσει ο Μπρένταν στην ομάδα, τότε η τεχνολογία αναπαραγωγής στην φανταστική αυτή νουβέλα, είναι η τεχνολογία παραγωγής γκολ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.\

2012-2013

Ο νέος τεχνικός της Λίβερπουλ δηλώνει στον αγγλικό τύπο πως η ζωή του είναι αφιερωμένη στο σύλλογο μέχρι να κάνει την ομάδα επιτυχημένη ξανά. Ρίχνει κατακόρυφα τον μέσο όρο ηλικίας και, παλιές καραβάνες όπως ο Κάιτ και ο Μάξι Ροντρίγκεζ παίρνουν τον δρόμο τους. Οι μεταγραφές του πρώτου του καλοκαιριού μόνο πετυχημένες δεν μπορούν θα θεωρηθούν. Τον Γενάρη όμως οι ελεύσεις των Ντάνιελ Στάριτζ και Φίλιπε Κουτίνιο, δίνουν στον Μπρένταν, αλλά στους φίλους της ομάδας ένα όραμα για την επόμενη χρονιά που φαντάζει ιδανικό. Η χρονιά βρήκε την Λίβερπουλ στην 7η θέση, μακριά από τις ευρωπαικές διοργανώσεις, πράγμα που για εμένα ήταν καλό και...παραλίγο να δικαιωθώ.

Η φανέλα με το νούμερο 8

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που είδαμε τον Στίβεν Τζέραρντ να φοράει την κόκκινη φανέλα. Ναι ξέρω ότι δεν θα την ξαναφορέσει, το θέμα όμως είναι ποιος θα είναι ο επόμενος ο οποίος θα φορέσει το θρυλικό οχτάρι που για παραπάνω από μία δεκαετία κουβαλούσε στην πλάτη ο αρχηγός όλων των αρχηγών, ο βασιλεύς των βασιλέων και τα σχετικά...

Προτού προσπαθήσω κάπου μέσα στο ποδοσφαιρικό χάρτη να βρω κάποιον που να μπορέσει να γράψει το δικό του επίθετο πάνω από το νούμερο 8 στην Λίβερπουλ, θέλω να εκφράσω κάποιες παρατηρήσεις τις οποίες πρόσεξα και στους φίλους της ομάδας που συναναστρέφομαι μέσω διαδικτύου, αλλά και από κοντά, αλλά και σε εμένα προσωπικά.

Όταν η συζήτηση πάει στο ποδόσφαιρο και την Λίβερπουλ πλέον, κανείς από εμάς δεν τολμάει να ξεστομίσει το όνομα του Στίβεν Τζέραρντ. Ο 35χρονος μέσος παρουσιάστηκε στους LA Galaxy, όλοι μας το είδαμε, αλλά δεν το σχολιάσαμε. Παρουσιάστηκε σε μια ομάδα όπου οι φίλοι ούτε καν ξέρουν ποιος είναι και από που κρατάει η σκούφια του.

Έβγαλε και η μύγα κ@λο...

Τα δημοσιεύματα για τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή άρχισαν να φουντώνουν πολύ τον περασμένο Ιανουάριο. Ήταν τότε που ελέω επιθετικής ανυπαρξίας της ομάδας των κόκκινων ο Μπρένταν Ρότζερς χρησιμοποιούσε τον Ραχίμ Στέρλινγκ στην κορυφή της παράταξής του.

Τότε ήταν η Ρεάλ η οποία σύμφωνα με ισπανικά και αγγλικά ΜΜΕ ενδιαφερόταν στενά για τον μικρόσωμο εξτρέμ της Λίβερπουλ. Φαίνεται πως γλυκάθηκε ο πιτσιρικάς και άρχισε από τότε να ''τσινάει''. Αρχικά ο μάνατζερ του δήλωνε πως ο Στέρλιγνκ θα συνεχίσει στο λιμάνι μόνο εκπληρωθούν οι απαιτήσεις του. Και οι απαιτήσεις αυτές: 180.000 την εβδομάδα. Σε ποιον? Στον Στέρλινγκ.

Καλοκαίριασε λοιπόν, η Λίβερπουλ φαίνεται να μπαίνει δυναμικά στο μεταγραφικό παζάρι και πριν καν ''μεσιάσει'' ο Ιούλιος οι Φιρμίνο, Μίλνερ, Ινγκς, Μπογκντάν και Κλαίν έχουν βγάλει την κλασσική φωτογραφία με φόντο το City Hall του Λίβερπουλ. Και ο μικρός Ραχίμ τον χαβά του. Σήμερα λέει ενημέρωσε την Λίβερπουλ πως δεν θέλει να συμμετάσχει στο βασικό στάδιο προετοιμασίας της ομάδας.

Τουίτ επιστροφής από Χίπια (?)

Κι ενώ η Λίβερπουλ και ο Μπρένταν Ρότζερς βρίσκονται σε αναζήτηση τεχνικού επιτελείου μετά την απόλυση των Μάικ Μαρς και Κόλιν Πάσκο, ο Σάμι Χίπια ''τούταρε'', όπως μπορείτε να δείτε και στην εικόνα δίπλα, πως επιστρέφει στην Λίβερπουλ.

Φήμες από Αγγλία αναφέρουν πως τα επικρατέστερα ονόματα για να πλαισιώσουν τον Ρότζερς στην τεχνική ηγεσία ήταν αυτά του Σάμι Χίπια, Τζέιμι Κάραγκερ (αν και είναι εξαιρετικά απίθανο για τον συγκεκριμένο) καθώς και του Αγιεσταράν που αποχώρησε από την Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Δεν έχει βγει επίσημη ανακοίνωση από την ομάδα, παρόλα αυτά αξίζει να σημειωθεί πως Σάμι Χίπια είχε ένα άκρως επιτυχημένο πέρασμα σαν προπονητής από την Μπάγερ Λεβερκούζεν τα προηγούμενα χρόνια. Μένει να δούμε τις περαιτέρω εξελίξεις και ανακοινώσεις προτού σιγουρευτούμε για κάτι. 

Στόχος. Πίεση. Επίθεση!

Η χρονιά ανέκδοτο πάει! Πέρασε! Πλέον επικεντρωνόμαστε σε μία νέα σεζόν η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη θα έχει δύο καταλήξεις. Η μία δεν είναι άλλη από την επαναφορά μας στην τετράδα και την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ και η άλλη είναι μία ακόμη χρονιά αποτυχία και γκρίνια για... τα πάντα και επανεκκίνηση της ομάδας από την αρχή. 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας αναλύσουμε την πρώτη εκδοχή. Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει άλλος στόχος από την τετράδα και την έξοδο στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ. Η μεταγραφή Μίλνερ θα προσθέσει εμπειρία και ''τόνους'' πίεσης στις αντίπαλες εστίες, καθώς ο Μίλνερ βρίσκεται στην τρίτη θέση των παικτών του πρωταθλήματος με τα κατά μέσο όρο περισσότερα χιλιόμετρα σε κάθε αγώνα. Ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί να δημιουργήσει, να κόψει και να μοιράσει με άνεση κινούμενος με στον άξονα του γηπέδου. Το δίδυμο με Χέντερσον θα είναι ωφέλιμο και για την ομάδα αλλά και για τον ίδιο νέο αρχηγό της ομάδας όπου θα έχει έναν ποδοσφαιριστή με εμπειρία δίπλα του. 

Προφορική συμφωνία με Ινγκς!

Μετά την ανακοίνωση τους Τζέιμς Μίλνερ από τους Reds, σειρά παίρνει και ο Ντάνι Ινγκς, ο οποίος μένει ελεύθερος από την υποβιβασμένη Μπέρνλι.

Έγκυρες πηγές από Αγγλία αναφέρουν πως παίχτης και ομάδα έφτασαν σε προφορική σε συμφωνία και ο 22χρονος επιθετικός θα περάσει αύριο (ίσως και σήμερα το απόγευμα) από τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και η απόκτησή του θα γίνει γνωστή από την Λίβερπουλ.

Ο Ινγκς ο οποίος άφησε θετικές εντυπώσεις φέτος με τις εμφανίσεις του, σκόραρε 12 φορές στο πρωτάθλημα χωρίς παρόλα να καταφέρει να σώσει από τον υποβιβασμό την ομάδα του.

Ο ίδιος είχε δηλώσει πως θέλει να συνεχίσει την καριέρα του στο Άνφιλντ, ενώ Γιουνάιτεντ και Τότεναμ βρισκόταν στο κυνήγι για τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή.

Η λογική λέει πως μέχρι αύριο το βράδυ θα έχει ανακοινωθεί από τους Reds! 

Μίλνερ ο πρώτος!

Σύμφωνα με ανακοίνωση από το επίσημο σάιτ της μεγάλης ομάδας του Λίβερπουλ, ο 29χρονος έμπειρος μέσος συμφώνησε τους όρους του συμβολαίου του με την διοίκηση και στις 1 Ιουλίου θα ανήκει και επίσημα στο ρόστερ της ομάδας.

Ο Τζέιμς Μίλνερ έπαιξε για 5 χρόνια στην ομάδα της Μάντσεστερ Σίτυ κερδίζοντας δύο πρωταθλήματα, ένα FA Cup και ένα League Cup. Επίσης έχει 54 συμμετοχές με την Εθνική ομάδα της Αγγλίας.

Σαν αντίπαλος έχει αγωνιστεί σε 24 αγώνες απέναντι στην Λίβερπουλ, χωρίς παρόλα αυτά να πετύχει κάποιο τέρμα.

http://www.liverpoolfc.com/news/latest-news/186300-liverpool-agree-deal-to-sign-milner

Τρολολίβερπουλ!

Να ξεκολλήσουμε λίγο από μιζέρια της φετινής χρονιάς, την φυγή του Στίβι, τις κοκορομαχίες για τον προπονητή, τη χολή που στάζουμε για τους Αμερικάνους και τα νεύρα που έχουμε για τον Ίαν Άιρ. Οκ, το τελευταίο είναι σπαστικό! AYRE OUT!!

Η ελληνική κοινότητα των φίλων της ομάδας είναι μεγάλη, τεράστια! Η φήμη της Λίβερπουλ σύμφωνα με αρμόδια γκάλοπ είναι η μεγαλύτερη αγγλικής ομάδας στην Ελλάδα και τρίτη στην Ευρώπη πίσω από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ.

Όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει την ομάδα μας με παρέα, είτε μεγάλη είτε μικρή. Έχουμε παρατηρήσει διαφόρων ειδών φιλάθλων των Reds και στο συγκεκριμένο άρθρο θα προσπαθήσω να αναλύσω αυτά τα είδη με έναν πιο διασκεδαστικό τρόπο. Πάμε...

Με τα μάτια ενός αργηγού...

"...Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε τρέλα, καθαρή, απόλυτη, υπέροχη τρέλα. Υπήρχαν "Scousers" παντού. Στο αεροδρόμιο, στο ξενοδοχείο, σε μπαρ, σε... δέντρα. Ακόμα και στο ταξίδι από το αεροδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως προς το ξενοδοχείο μας, κοιτούσα έξω από το παράθυρο και έβλεπα ανθρώπους που γνώριζα. Καταπληκτικό! "Δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος που να έμεινε πίσω στο Λίβερπουλ," είπα στον Κάρρα. "Θα πρέπει όλοι να 'χουν έρθει εδώ!" Κάθε φορά που προσπάθησα να κοιμηθώ λιγάκι, το τραγούδι των οπαδών ταρακουνούσε το δωμάτιό μου. "Υou'll Never Walk Alone". "The Fields of Anfield Road"... Ήταν σαν να προσπαθούσα να κοιμηθώ στη κερκίδα του KΟΡ!
Παίκτες από άλλες ομάδες καλούσαν τον ατζέντη μου, τον Στρούαν Μάρσαλ, για να μου μεταφέρει μηνύματα συμπαράστασης, καλής τύχης. Ο Τζον Τέρρυ τηλεφώνησε. "Πείτε στον Στήβυ, εύχομαι το καλύτερο από μένα, είπε ο Τζον Τέρρρυ", μου μετέφερε ο Στρούαν. Ήμουν πραγματικά συγκινημένος. Εκτιμούσα ήδη πολύ τον Τέρρυ, αλλά πήγε ακόμα πιο ψηλά στην εκτίμησή μου. Είχαμε ανταλλάξει πολύ ξύλο στα μεταξύ μας ματς με την Τσέλσι για να φτάσουμε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ο Τζον Τέρρυ δεν σκεφτόταν τη δική του απογοήτευση. Ένας άλλος ανώτερος άνθρωπος, ο Τιερί Ανρί, πήρε επίσης κι έστειλε μήνυμα. Ο Τιερί κι ο Τέρρυ ήταν αντίπαλοί μου, αντίπαλοι που σφαζόμασταν κάθε χρονιά! Και τώρα, μου έδειξαν την ανώτερη κλάση τους! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κλήσεις τους για να μου δείξουν υποστήριξη, πριν από την Κωνσταντινούπολη. Αν Τζον Τέρι ή ο Τιερί Ανρί βρεθούν ποτέ σε δύσκολη κατάσταση, θα είμαι εκεί και θα μάχομαι γι 'αυτούς! Το υπόσχομαι!...
Την ημέρα πριν από τον τελικό, έπρεπε να παραστώ σε Συνέντευξη Τύπου στο γήπεδο, μαζί τον διάσημο αρχηγό της Μίλαν, Πάολο Μαλντίνι. "Αν δεις το Κύπελλο, μην το αγγίξεις!", μου φώναξε ο Κάρρα! Κι όλα υπόλοιπα παιδιά, φώναξαν παρόμοιες προειδοποιήσεις. Οι ποδοσφαιριστές είναι προληπτικά άτομα. 

Μπάλα, φραπέ και φραμπαλά!

Η χρονιά μαρτύριο για την Λίβερπουλ ήρθε να ολοκληρωθεί με μια τραγωδία που προσωπικά δεν έχω νιώσει στην ζωή μου. Έξι γκολ στην αυλαία του πρωταθλήματος και ένα τέλος άδοξο για την μοναδική καριέρα του Στίβεν Τζέραρντ στο λιμάνι.

Βέβαια τα σχόλια των Ελλήνων ''φίλων'' της ομάδας είναι αυτά που μου τράβηξαν την προσοχή το τελευταίο διάστημα. Δεν αφορά μόνο τη σημερινή εμφάνιση της ομάδας, αλλά αφορά μια γενική εικόνα όλης της χρονιάς που με κάνει να σκέφτομαι ότι ορισμένοι βλέπεται την Λίβερπουλ σαν την ομάδα του χωριού που χάσει κερδίσει πάντα θα έχετε αρνητικά σχόλια να κάνετε, πάνω στην πλάκα (όχι πάντα), για τον γιο της κυρά-Σούλας που παράτησε το σχολείο για να αφοσιωθεί στα πρόβατα και περνάει το χρόνο του παίζοντας μπάλα.

Αλλά θα μου πείτε τι ξέρω εγώ? Εγώ είμαι 19 χρονών, δεν έχω δει την Λίβερπουλ να παίρνει πρωταθλήματα και να σηκώνει τίτλους όπως ένας σαραντάρης φίλος της ομάδας (καλά θα μου πεις εγώ, σύμφωνα με λεγόμενα δικά σας είμαι και τσιράκι ''μεγάλων'' κεφαλιών στο fan base της ομάδας στην Ελλάδα). Με ''υφάκι'': μικρέ δεν έχεις δει τίποτα από την Λίβερπουλ μη μιλάς (ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρετε τι είναι το οφσάιντ), αναλύετε για πλάκα τα οικονομικά και ποδοσφαιρικά σχέδια της ομάδας, λες και είναι ένα παιχνίδι πλακωτό που ο αντίπαλος σου έφαγε την παραμαμά.

Έχετε γίνει πρόεδροι, προπονητές, παίχτες και δίνετε το παράδειγμα του ''σωστού'' φιλάθλου χρόνια τώρα, αμαυρώνοντας την τεράστια ιστορία ενός συλλόγου που αποτέλεσε η σπίθα για να πυροδοτήσει την εξάπλωση του αθλήματος πριν από 3 δεκαετίες.

Φυσικά γνώμες αντίθετες από τις δικές σας δεν δέχεστε με κανένα Χριστό και όχι μόνο δεν τις δέχεστε, αλλά τις βγάζετε και άχρηστες με δικαιολογίες που έχουν την ανάλογη επιτυχία με την γραμμή Μαζινό στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μηδαμινές δηλαδή!

The end of an Era...

Έστω ότι έχουμε την δυνατότητα να χωρίσουμε την ποδοσφαιρική ιστορία σε χρονικές ενότητες διάρκειας 15 ετών, τότε σίγουρα από την αυγή του μιλένιουμ μέχρι και φέτος, μαρτυρήσαμε το ναδίρ του αθλήματος που μας καθήλωσε από την πρώτη στιγμή που είδα μπάλα να τσουλάει στο γρασίδι. 

Μιλάω φυσικά για την ραγδαία άνοδο του ποδοσφαίρου από το 2000 και ύστερα και συγκεκριμένα αναφέρομαι στο τρόπο παιξίματός του και όχι στην φήμη του και τα οικονομικά οφέλη των συλλόγων. 

Αν η δεκαετία του '90 ήταν η δεκαετία όπου οι χορηγοί μπήκαν ολοκληρωτικά στο παιχνίδι, τα σορτσάκια έγιναν πιο μακριά και η Ιταλία προσέφερε απλόχερα την έννοια της ''αμπαρωμένης πόρτας'' (σ.σ. κατενάτσιο), τότε σίγουρα η τελευταία 15ετία, ήταν τα χρόνια στα οποία μάθαμε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που είχε να παιχτεί από την Ολλανδία στα μέσα του '70 ή από την Λίβερπουλ στις αρχές του '80. 

Με το πέρας της φετινής σεζόν (2014-2015) λοιπόν, έχω την εντύπωση ότι το ποδόσφαιρο γίνεται φτωχότερο καθώς σπουδαίες προσωπικότητες ''κάνουν στην άκρη'' για να ξεκινήσει μια νέα εποχή για το άθλημα. 

Προσωπικά γαλουχήθηκα από το αγγλικό ποδόσφαιρο κατοχής και υπομονής, όμως άπειρες φορές έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τις τρομερές ισπανικές αντεπιθέσεις των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Έμαθα από πρώτο χέρι τι σημαίνει Box to Box μέσος από ποδοσφαιριστές όπως ο Lampard και ο Gerrard και τι σημαίνει ποδοσφαιρικός εγκέφαλος από τους μετρ του είδους, Xavi και Iniesta! 

Και η United για Sterling!

Μετά το έντονο ενδιαφέρον της Μάντσεστερ Σίτυ και την φημολογούμενη πρόταση των 40 εκατομμυρίων λιρών από τους πολίτες προς την ομάδα του Μέρσεισαιντ, αλλά και τον γερμανικό τύπο να αναφέρει πως η Μπάγιερν Μονάχου ψάχνει να βρει στα πόδια του Ραχίμ Στέρλινγκ τον αντικαταστάτη του Φρανκ Ριμπερί, δημοσιεύματα από Αγγλία αναφέρουν πως ο Λουίς Φαν Χάαλ θαυμάζει τον νεαρό εξτρέμ της Λίβερπουλ και προτείνει του ιθύνοντες των Κόκκινων Διαβόλων να ''πιέσει'' για να κερδίσει την υπογραφή του 19χρονου Άγγλου.

Ο Ραχίμ Στέρλινγκ όπως όλα δείχνουν δεν θα συνεχίσει στην ομάδα των Reds, καθώς οι απαιτήσεις του για την ανανέωση του συμβολαίου του είναι πολύ υψηλές και η Λίβερπουλ δεν διατίθεται να τις εκπληρώσει.

Η στάση του νεαρού προς την ομάδα που τον ανέδειξε προκάλεσε την αντίδραση σπουδαίων προσωπικοτήτων της ομάδας όπως των Τζέιμι Κάραγκερ και Τζον Άλντριτζ που τον ''άδεισαν'' στα αγγλικά μέσα ενημέρωσης. 

Oh Captain! My Captain...

Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, η μεγαλύτερη μορφή της ποδοσφαιρικής Αγγλίας (και το λέω αυτό χωρίς καμία δόση υπερβολής) θα δώσει την τελευταία της παράσταση μέσα στο χώρο που τον μεγάλωσε, σε εκείνον τον χώρο που αγάπησε, αγαπήθηκε και έκανε πραγματικότητα τα πιο όμορφα όνειρά του! 

Έφτασε η ώρα λοιπόν να αποχαιρετήσουμε τον άνθρωπο που μας έκανε να νιώσουμε αμέτρητα συναισθήματα τα οποία ανά τον χρόνο ήταν και διαφορετικά. Χαρά, θλίψη, απόγνωση, ευτυχία, αλλά κυρίως μας έκανε να ονειρευόμαστε. Και αυτό έχω την εντύπωση είναι καλύτερο από όποιαδήποτε ποδοσφαιρική επιτυχία. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναφερθώ στα μαθήματα ζωής που έλαβα από τον αρχηγό, χωρίς να δώσω έμφαση στις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Steven Gerrard. 

Γέννημα θρέμμα Scouser, ο Gerrard μεγάλωσε στην χρυσή δεκαετία του 80΄ βλέποντας την μεγαλύτερη ομάδα της πόλης να κυριαρχεί σε Αγγλία και Ευρώπη για πολλά χρόνια. Η αγάπη του για την ομάδα τον οδήγησε στο να ονειρευτεί μια μέρα να γίνει αρχηγός στον συγκεκριμένο σύλλογο και να τον φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Stevie συμπληρώνει φέτος 28 χρόνια στη Λίβερπουλ ξεκινώντας από τις ακαδημίες, φτάνοντας μέχρι και την κορυφή της Ευρώπης όντας ως αρχηγός της ομάδας. 

Γιατί όμως δεν έφυγε ποτέ? Η Λίβερπουλ ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να εκπληρώσει τους προσωπικούς του στόχους. Πακέτο στην Ρεάλ, πακέτο στην Τσέλσι, πακέτο στην Γιουνάιτεντ, πακέτο στην Μπαγιερν. Η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν αυτός δεν θα μου άρεσε ποτέ το ποδόσφαιρο. Με έκανε να αγαπήσω αυτό το άθλημα και να με κρατάει καθηλωμένο κάθε φορά που βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα να αγωνίζεται. 

Clough γεννιέσαι, δεν γίνεσαι!

Αλήθεια τώρα υπάρχει έστω και ένας που να ξέρει καλά τα κατατόπια του αγγλικού ποδοσφαίρου και να μην έχει συγκρίνει ποτέ αυτούς τους δύο σπουδαίους προπονητές που πέρασαν ποτέ από τους ποδοσφαιρικούς πάγκους? Δεν θα κάτσω να αναλύσω τις προπονητικές ικανότητες του καθενός, δεν είναι της αρμοδιότητάς μου, όμως η συμπεριφορά των αυτών κυριών που κόσμησαν και κοσμούν τον αγγλικό ποδοσφαιρικό χάρτη παρουσιάζει τρελές ομοιότητες και η συμπεριφορά του ''συμπαθέστατου'' Ζοσέ Μουρίνιο είναι κάτι παραπάνω από εκνευριστική.

1.Η αυτοδημιούργητη κόντρα με αντίπαλο προπονητή. 

Στα τέλη της δεκαετίας του '60 η τότε ομάδα του Μπράιαν Κλαφ, Ντέρμπι Κάουντι, αγωνιζόταν με την πανάξια (όχι για πολλούς) πρωταθλήτρια της πρώτης κατηγορίας, Λιντς για το κύπελλο Αγγλίας. Η ομάδα τους Ντον Ρέβι πήγε στο Pride Park, σε μια γεμάτη έδρα που όμως η ομάδα των Rams αγωνιζόταν στην δεύτερη κατηγορία. Το ματς βρήκε νικήτρια την ομάδα του Ρέβι και ο Κλαφ, σε εκείνη την θρυλική συνέντευξη, μετά και τις 44 μέρες στον πάγκο της Λιντς, με τον Ρέβι στον αέρα, τόνισε πως ο δεύτερος δεν έδωσε ποτέ το χέρι του μετά το τέλος του αγώνα. Αν το έκανε ή όχι ποτέ δεν μάθαμε, και ο Ρέβι γεμάτος έκπληξη ποτέ δεν κατάλαβε για ποιο λόγο ο Κλαφ είχε τέτοια προσωπική εμπάθεια με εκείνον. Ακόμα και μετά το θάνατο του Ρέβι, μέχρι και το 2004 που απεβίωσε και ο θρυλικός Μπράιαν Κλαφ δεν έγινε γνωστή η σπίθα που πυροδότησε αυτήν την κόντρα. 

Έτσι και ο Μουρίνιο από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Αγγλία πριν από 11 χρόνια, δεν πέρασε μέρα που να μην αφήσει ασχολίαστο τον Αρσέν Βενγκέρ και τα κατορθώματά του, με αποκορύφωμα την σκηνή που οι δύο προπονητές πιάστηκαν στα χέρια στο περσινό ματς, ενώ το κερασάκι στην τούρτα το έφεραν οι δηλώσεις του Πορτογάλου σχετικά με την ''λειψυδρία'' της Άρσεναλ στην κατάκτηση του τίτλου αμέσως μετά τη λήξη του φετινού ντέρμπι του Λονδίνου. 

Παίρνεις αυτό που σου αξίζει!

Το ποδόσφαιρο και η εμπειρία που έχω αποκομίσει από αυτό τόσα χρόνια μου έχουν διδάξει ένα και μοναδικό πράγμα: Στο ποδόσφαιρο παίρνεις αυτό που σου αξίζει χωρίς διαστρεβλώσεις και αδικίες που ''ανακαλύπτεις'', θέλοντας να δικαιολογηθείς για την άσχημη εμφάνισή σου στον αγωνιστικό χώρο. Το γεγονός αυτό δεν ισχύει για εμάς που υποστηρίζουμε την Λίβερπουλ, αλλά είναι καθολικό. Ισχύει για τους απανταχού φίλους οποιασδήποτε ομάδας.

Πάμε όμως τώρα να δούμε τι γίνεται μέσα στο ίδιο μας το σπίτι φέτος. Ακούω και διαβάζω σχόλια του τύπου: ''το πρεστίζ της ομάδας έχει χαθεί'' και κάθε βδομάδα οι ευθύνες μιας κακής εμφάνισης ξεκινάνε να πέφτουν σε ποδοσφαιριστές και προπονητή χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο και πολλές φορές και άδικα.

1. Κρίνε σωστά! 
Εξιλαστήρια θύματα πολλών εβδομάδων φέτος έχουν πέσει ποδοσφαιριστές όπως οι Μπορίνι, Μπαλοτέλι, Λούκας, Λόβρεν και Λαλλάνα, χωρίς, πολλές φορές, καν να αγωνίζονται με την ομάδα. Σχεδόν όλοι οι προαναφερόμενοι δεν αξίζουν να αγωνίζονται στην Λίβερπουλ και όλοι μας το καταλαβαίνουμε αυτό, όμως δεν μπορείς να κρίνεις έναν ποδοσφαιριστή, χωρίς καν να τον δεις να παίζει. Για τον Στέρλινγκ κανένας δεν μιλάει όμως. Ναι έβαλε καμιά δεκαριά γκολ φέτος, όμως σίγουρα δεν είναι ποδοσφαιριστής που κάνει την διαφορά μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά κανείς δεν τολμάει να πει κάτι για ένα ''ταλέντο'' το οποίο κατάφερε με τις κάτω του μετρίου εμφανίσεις του φέτος να απαιτεί από ένα σύλλογο σαν την Λίβερπουλ, 100.000 την εβδομάδα για να συνεχίζει να αγωνίζεται με τα χρώματα της ομάδας.

Η ηγεσία σε επίπεδο τακτικής!

Τι πιο οδυνηρό στο ποδόσφαιρο για μια ομάδα, να ξέρει πως πρέπει να προσαρμόσει το παιχνίδι της και την προετοιμασία της χωρίς την παρουσία της μεγαλύτερης προσωπικότητάς της (ποδοσφαιρικής και αγωνιστικής) από το καλοκαίρι και μετά. Ας αφήσουμε στην άκρη την συναισθηματολογία και ας εστιάσουμε στο κομμάτι της τακτικής και του χτισίματος του ρόστερ, όπως το βλέπω εγώ με τα δικά μου μάτια.

Η σεζόν '14-'15 ξεκίνησε (τακτικά) όπως τέλειωσε και η περσινή. 4-3-3 με τον Τζέραρντ να μοιάζει κυρίαρχος στο κέντρο και ουσιαστικά να είναι το ''μυαλό'' ολόκληρου το ποδοσφαίρου της Λίβερπουλ. Η αγωνιστική κατάσταση του Στίβι όμως δεν είχε σε καμία περίπτωση ομοιότητες με την περσινή. Γεμάτο καλοκαίρι (με Μουντιάλ και σκληρή προετοιμασία) και πλέον το ''κοντέρ'' στα χρόνια του έγραφε 34 από τον περασμένο Μάιο. Η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά για τους Ρεντς, αντιθέτως έκαναν το χειρότερο ξεκίνημα των τελευταίων 23 χρόνων.

Κάπου πριν τα Χριστούγεννα ο Ρότζερς αποφάσισε να αφήσει στην άκρη το 4-3-3 και να προσαρμόσει την ομάδα σε ένα σχήμα χωρίς αμυντικό χαφ αλλά με τρεις κεντρικούς αμυντικούς σε ένα σύστημα που πολλοί το χαρακτήρισαν ως αμυντικογενές αλλά πραγματικά σε καμία περίπτωση δεν είναι, και θα σας εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.

Είδαμε πράγματα που δεν θα δουν ποτέ!

Βγάλτε από το μυαλό σας την τωρινή αγωνιστική κατάσταση, την πίεση της τετράδας, το αυριανό ματς του κυπέλλου. Η ομάδα θα βρει το δρόμο της αργά ή γρήγορα και όλοι μας το ξέρουμε αυτό. Απλά το πότε δεν μας είναι γνωστό. Αλλά σκεφτείτε το λίγο...Έχει σημασία ο χρόνος για εμάς τους Κόκκινους?

Αλήθεια ένιωσες ποτέ ότι η Λίβερπουλ διάλεξε εσένα και όχι εσύ την Λίβερπουλ? Άσε τις ποδοσφαιρικές επιτυχίες στην άκρη. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο η δική μου γενιά δεν έχει ζήσει και πολλές. Μερικές φορές ένα συναίσθημα που μπορεί να σου προκαλέσει ακόμα και το πιο ασήμαντο γεγονός μέσα στο Άνφιλντ είναι αρκετό για να σε πείσει πως αυτές οι κόκκινες εμφανίσεις με το liver bird στο στήθος είναι παραπάνω από ένα κομμάτι ύφασμα που αντιπροσωπεύει έναν σύλλογο.

Δεν έζησα την τραγωδία του Χίλσμπορο, γεννήθηκα αρκετά χρόνια αργότερα. Για την ακρίβεια έμαθα την πλήρη ιστορία εκείνης της ημέρας αρκετά χρόνια μετά αφ'ότου ''ντύθηκα'' εξ ολοκλήρου κόκκινος. Όταν την διάβασα, το μόνο που έκανα ήταν να βάλω τους 96 αυτούς ανθρώπους βαθιά μέσα στην καρδιά μου, όχι σαν φόρο τιμής επειδή έφυγαν από τη ζωή, αλλά επειδή έφυγαν από την ζωή για ένα σκοπό, για μια φιλοδοξία. Αυτός ο σκοπός ήταν να δουν εκείνο το ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στην Λίβερπουλ και την Νότιγχαμ Φόρεστ, αλλά και πάλι ακούγεται αρκετά γελοίο. Όμως δείχνει πραγματικά το αληθινό τους πρόσωπο. Εκείνοι, όπως κι εγώ, δηλώνουμε πιστοί στο κόκκινο. Αυτό το κόκκινο που προκαλεί δεός, που κάνει κάθε τρίχα του σώματός μας να τεντώνεται σε κάθε του λάμψη και σε κάθε άκουσμα του ύμνου μας!

Τώρα σφίγγεις τα δόντια!

Στο αγγλικό ποδοσφαιρικό ''καλεντάρι'' του 2015 η λέξη ήττα αγνοείτε από το λεξιλόγιό μας και η Λίβερπουλ μοιάζει σαν ταύρος σε υαλοπωλείο από την στιγμή που εδραιώθηκε το 3-4-3 από το Μπρένταν Ρότζερς. Η άμυνα δείχνει πλέον κλειδωμένη, ο Μινιολέ βρήκε τον παλιό του εαυτό και όσον αφορά το επιθετικό κομμάτι της ομάδας, κανείς δεν πρέπει να έχει παράπονο.

Σε ατομικό επίπεδο, ο Τζόρνταν Χέντερσον έχει πάρει ζεστά το θέμα του ηγέτη (αν εξαιρέσουμε το σκηνικό με τον Μπαλοτέλι στο ματς με την Μπεσίκτας) και εκεί που πραγματικά βγάζω τον καπέλο είναι φυσικά στον μικρό μάγο Φίλιπε Κουτίνιο, ο οποίος κάνει τα πάντα για να μας αποδείξει πως οι Βραζιλιάνοι μπορούν κάλλιστα να πιάσουν στην Αγγλία (ο μύθος λέει πως δεν τα πάνε και τόσο καλά). Βέβαια όλοι μας μπορούμε να διακρίνουμε την ανοδική πορεία των Μπαλοτέλι και Λόβρεν, δύο ποδοσφαιριστές οι οποίοι δεν έκαναν και τόσο καλή πρώτη εντύπωση στο λιμάνι.

Για να μην τα πολυλογώ τα εύσημα ανήκουν σε έναν και μόνο άνθρωπο και αυτός δεν είναι άλλος από τον Μπρένταν Ρότζερς! Ναι αυτός που ήταν δεύτερος βοηθός προπονητή στη Δόξα Κάτω Παρταλίου σύμφωνα με μερικούς από εσάς! Τέλος πάντων με εσάς θα ασχοληθώ αύριο αναλυτικότερα στην εκπομπή (Red Loud & Proud - Radio Mundosports 4-6).

Το κλειδί της επιτυχίας του σύγχρονου ποδοσφαίρου!

Αλήθεια πόσο καλά θυμάστε τους Bob Bolder, Michael Robinson και Steve Nicol από την χρυσή δεκαετία του 80' στην ομάδα μας? Τους Fillipo Galli, Alberigo Evani και Roberto Mussi από την χρυσή τριετία της Μίλαν (1989-1992)? Σίγουρα τους ξέρετε και σίγουρα πολλοί από εσάς τους ζήσατε στις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας τους και μεγαλύτερες στιγμές ευτυχίας σας όσον αφορά την ομάδα που υποστηρίζεται. Παρόλα αυτά είμαι σίγουρος πως δεν χάραξαν την μνήμη σας όπως οι Ian Rush, Kenny Dalglish και Marco van Basten και Franco Baresi αντίστοιχα. Το ποδόσφαιρο του χτες με το ποδόσφαιρο του σήμερα έχει παρουσιάσει διαφορές όχι μόνο στον τρόπο διεξαγωγής του, αλλά και στον τρόπο λειτουργίας του. Κοινός παράγοντας είναι η επιτυχία, όπως η επίτευξή της πλέον αποτελεί μια δοκιμασία μελέτης και σκληρής προετοιμασίας.

Έχοντας ζήσει στο ''πετσί'' μου την αλλαγή προς το σύγχρονο ποδόσφαιρο στις αρχές τις δεκαετίας του 2000 με την ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης να είναι εκείνη που επέφερε αυτήν την αλλαγή (πρωταθλήτρια Ευρώπης 1998, 2000, 2002), το μόνο πράγμα που συμπέρανα για το κλειδί της επιτυχίας στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι ένα: Βάθος ρόστερ! Με μια εντεκάδα ''φωτιά'' με παίχτες όπως ο Hierro, ο Redondo, o Karanka και ο Raul, το ρόστερ της Ρεάλ απαρτίζονταν και από ποδοσφαιρικές με τρομερές ποδοσφαιρικές ικανότητες όπως οι Karambeu, Morientes ακόμα και Manuel Sanchis που ήταν ήδη σε μια προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία, χωρίς παρόλα αυτά να έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία στο τελικό ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα των ''μερένχες'', το οποίο φυσικά ήταν η κατάκτηση της La Liga και του Champions League, ενώ έφτασε και στα ημιτελικά του Copa Del Rey εκείνη την χρονιά. O ''πιτσιρικάς'' τότε Raul σκόραρε 27 φορές στο πρωτάθλημα, ενώ στο Champions League ''ανέβαινε'' σιγά σιγά στα γκολ για να κερδίσει λίγα χρόνια αργότερα το ρεκόρ του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών στην διοργάνωση, ρεκόρ που κατείχε μέχρι και φέτος, αφού Ronaldo και Messi τον πέρασαν στην σχετική λίστα.

Σας ευχαριστώ Trikala Scousers!!

Δεν είμαι πολύ καιρό μέλος της παρέας αλλά απο την αρχή τα παιδιά με κάναν να αισθάνομαι πως τους γνωρίζω καιρό. Αν και είμαι λάτρεις του αγγλικού ποδοσφαίρου απο παλιά, μεσα απο τους ΤR ανακάλυψα την αίγλη του και το πόσο ξεχωριστό είναι καθώς δεν είναι ουκ ολίγες οι φορές που έχουμε δει κ άλλα παιχνίδια εκτός της Λίβερπουλ.

Μέσα απο αυτήν την παρέα έμαθα να ζώ για να περιμένω την μέρα που θα βρεθούμε όλοι μαζί να δούμε την ομάδα και να με ενοχλεί όταν δεν θα μπορώ να πάω, έμαθα να αγαπάω την Λίβερπουλ και να την στηρίζω στις ήττες της, να θαυμάζω την ιστορία της και να σέβομαι τους αντιπάλους μας.

Ήταν και θα είναι μια ανοιχτή παρέα προς όλους. Μπορείς να τους θεωρήσεις πως είναι και οικογένεια, πάντα ενωμένοι σε όλα και ας υπάρχουν και στιγμές που κάποιος έχει διαφορετική γ

νώμη σε αυτην την οικογένεια όπως ανέφερα παραπάνω πάντα υπάρχει ο σεβασμός.

Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που με δέχτηκαν απο την πρώτη στιγμή στο δικό τους ταξίδι στον κόσμο της Λίβερπουλ αλλα ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χρήστο και τον Σάκη.

Bασίλης Κουρσοβίτης

Ωδή στους νικημένους!

Το ξέρω πως είναι δύσκολο να το πάρουμε απόφαση, αλλά κάποια στιγμή πρέπει. Από τις 1 Ιουνίου του 2015 στο ρόστερ μας το νούμερο 8 δεν θα γράφει πλέον από πάνω του το όνομα Gerrard. Εύχομαι και πιστεύω ακράδαντα πως το συγκεκριμένο νούμερο πρέπει να αποσυρθεί τιμής ένεκεν στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική προσωπικότητα που έχει γνωρίσει ποτέ η ομάδας μας. Πολλοί (και ιδιαίτερα οι ηλικιακά μεγαλύτεροι) ίσως να χαμογελάσατε με την παραπάνω πρόταση, αφού πολλοί από εσάς θα προλάβατε και ίσως να είδατε και από κοντά με τα ίδια σας τα μάτια, ποδοσφαιριστές όπως οι Kenny Dalglish, Ian Rush, Alan Kennedy, Jimmy Case και άλλοι πολλοί και να γνωρίσατε από πιο κοντά το μεγαλείο τους, διαφωνώντας με τα λεγόμενά μου.

Γι' αυτό λοιπόν θα μιλήσω προσωπικά αναλύοντας τις απόψεις και τα πιστεύω μου. Μεγάλωσα σε μια ποδοσφαιρική εποχή όπου οι ''φάρα'' των Gallacticos της Ρεάλ (εποχής Redondo και Hierro) είχαν σταματήσει το ποδόσφαιρο, η Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ με Ροναλντίνιο και Ετό έπαιρνε τα ηνία και η Μίλαν του Αντσελότι έμοιαζε ανίκητη. Όσον αφορά την Premier League, o Αμπράμοβιτς μόλις είχε αρχίσει να ξοδεύει, η Άρσεναλ προερχόταν από την χρονιά των ''Invincibles'' και το marketing της United είχε διευρυνθεί τόσο που ακόμα και στα περίπτερα (το θυμάμαι πολύ καλά στα Τρίκαλα αυτό) πουλούσαν φανέλες του Van Nistelrooy και του Scholes και με το δίκιο τους μάλιστα αφού ήταν μακράν από τις πιο επικίνδυνες ομάδες στον κόσμο τότε.

Once a Red...always a Greek!

Όσοι παρακολουθείτε τα άρθρα που ανεβάζω στο μπλογκ και ακούτε και την εκπομπή μου στο mundosports.eu (Red Loud & Proud κάθε Δευτέρα 4-6), έχετε καταλάβει περί τίνος πρόκειται μόνο και μόνο διαβάζοντας τον τίτλο αυτού του άρθρου. Η Λίβερπουλ έχει μόλις μία ήττα στα τελευταία 12 ματς και η αγωνιστική της ταυτότητα αρχίζει να θυμίζει την περσινή. Πριν από δύο μήνες περίπου, όταν και η ομάδα δυσκολευόταν να αλλάξει τρίτη πάσα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ρίχνατε το φταίξιμο αποκλειστικά και μόνο στον Μπρένταν Ρότζερς και από εκεί που πέρυσι ήταν ο ''χαμένος γιος του Σάνκλι'', ξαφνικά μετατράπηκε σε ένα λούζερ που δεν ξέρει που παν τα τέσσερα.

Ονειρευόσασταν Ράφα Μπενίτεθ πακέτο με Τόρρες πίσω στην ομάδα, Γιούργκεν Κλοπ πακέτο με Ρόις και σε καμία περίπτωση δεν ακούγατε αυτά που έλεγε ο ίδιος ο Βορειοΐρλανδός. Μιλούσε για υπομονή και στήριξη στους παίχτες και επίσης πως η ομάδα θα βρει τον καλό της εαυτό, παραδεχόμενος τα λάθη του καλοκαιριού. Αυτό κυρίες και κύριοι που διαβάζεται αυτό το άρθρο, θέλει αρκετά κιλά...κότσια για να το κάνει κάποιος ο οποίος είναι προπονητής σε μια ομάδα όπως η Λίβερπουλ. Φυσικά κανείς δεν έδινε σημασία στα λεγόμενα του Μπρένταν και περιμένατε απλά την ανακοίνωση της απόλυσής του.

Αγόρασε ποιότητα!

Η πρόσφατη ιστορία του συλλόγου μας δείχνει πως ο Ιανουάριος είναι ένας μήνας ο οποίος ναι μεν μπορεί να φαίνεται ''ήσυχος'' όπως δήλωναν οι προπονητές της ομάδας τα τελευταία 10 χρόνια, όμως μια εύκολη αναδρομή στο παρελθόν μας δείχνει πως τον συγκεκριμένο μήνα η Λίβερπουλ πρόσθετε στο ρόστερ της παίχτες οι οποίοι δεν ήταν μεγαθήρια, αλλά προσέφεραν άπλετη ποιότητα και χάρη στο στυλ παιχνιδιού της ομάδας.

Από τον Μοριέντες τον 2006 που, ''πέρασε και δεν ακούμπησε'', μέχρι τον Άγκερ και τον Σκρτελ που δε νομίζω να είχε ποτέ κανείς παράπονο από αυτούς. Ποιος επίσης θα μπορέσει να ξεχάσει τις απίστευτες κινήσεις των Κουτίνιο και Στάριτζ τον Γενάρη του 2013, παίχτες οι οποίοι όχι μόνο αποκτήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, αλλά προσέφεραν και θα συνεχίσουν να προσφέρουν το μέγιστο στην ομάδα. Εν έτη 2015 όμως ποιες θα ήταν οι κινήσεις που θα έπρεπε να κάνει η ομάδα μας προκειμένου να βρει την καλή αγωνιστική της ταυτότητα? Θα προτείνω λοιπόν κάποιους ποδοσφαιριστές οι οποίοι πιστεύω πως έχουν την δυνατότητα να δώσουν το κίνητρο και την ποιότητα που λείπει αυτήν την στιγμή από την ομάδα.

The Finis Mundi!

The Finis Mundi λοιπόν! Σε ελεύθερη μετάφραση: Το τέλος του κόσμου! Σίγουρα δεν είναι το τέλος του κόσμου για την Λίβερπουλ, όμως η διαφαινόμενη φυγή του μεγαλύτερου αρχηγού στην ιστορία της ομάδας, (και το λέω με άπλετη σιγουριά αυτό, παρόλο που δεν έζησα προηγούμενους θρύλους όπως ο Κένι ή ο Έμλιν Χιουζ) αποτελεί ένα τέλος εποχής για την ομάδα που όλοι μας είμαστε ερωτευμένοι! Χιλιάδες άρθρα έχουν γραφτεί από την ημέρα της ''καταραμένης'' αυτής ανακοίνωσης αποχώρησης του Στίβι. Δεν θα κάτσω να αναλύσω το ποιος φταίει ή το έγινε ή το τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Θα περιγράψω και θα μοιραστώ μαζί σας τι σημαίνει η φιγούρα ονόματι Στίβεν Τζέραρντ για μένα.

Αλήθεια, αναρωτηθείτε λίγο τι κάνετε στην ζωή σας. Το ξέρω είναι αρκετά φιλοσοφικό, όμως κάντε μου αυτήν την χάρη και σκεφτείτε. Με τι πράγματα ασχολείστε στην καθημερινή σας ρουτίνα. Ποιες είναι εκείνες οι σκέψεις που σας έρχονται σε ανύποπτο χρόνο μέσα στην μέρα και χαμογελάτε χωρίς κανένα λόγο? Εγώ δεν θα το κρύψω. Είμαι ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο. Αυτός ο ρομαντισμός που μου βγάζει ο χτύπος της μπάλας στο δοκάρι, η γυαλάδα της λόγω νυχτερινών προβολέων, ακόμα και τα σημαιάκια του κόρνερ, είναι πράγματα που σε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το άθλημα, φαίνονται αστεία και εξαιρετικά δύσκολο να τα κατανοήσουν. Ο κύριος λόγος όμως που έχω αυτήν την αρρώστια, είναι και ο άνθρωπος που χρόνια τώρα κουβαλάει στις πλάτες του μία ομάδα, μία πόλη, μια παγκόσμια κοινότητα ''κόκκινων'' ή και όχι, φιλάθλων. Όταν τον είδα για πρώτη φορά να σηκώνει απεγνωσμένα τα χέρια έξω από την μεγάλη περιοχή ζητώντας την
 μπάλα από τον Mellor και στην συνέχεια να αφήνει άγαλμα τον Νικοπολίδη, ένιωσα πράγματα που αμφιβάλλω αν θα ξανανιώσω. Δέος, ανατριχίλα, έκπληξη και συγκίνηση, έκαναν τα σωθικά μου να ανακατευτούν και το σαγόνι μου να φτάσει στο πάτωμα. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα κατάλαβα πως αυτός ο άνθρωπος θα επηρεάσει στο μέγιστο την μετέπειτα ζωή μου...