Ωδή στους νικημένους!

Το ξέρω πως είναι δύσκολο να το πάρουμε απόφαση, αλλά κάποια στιγμή πρέπει. Από τις 1 Ιουνίου του 2015 στο ρόστερ μας το νούμερο 8 δεν θα γράφει πλέον από πάνω του το όνομα Gerrard. Εύχομαι και πιστεύω ακράδαντα πως το συγκεκριμένο νούμερο πρέπει να αποσυρθεί τιμής ένεκεν στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική προσωπικότητα που έχει γνωρίσει ποτέ η ομάδας μας. Πολλοί (και ιδιαίτερα οι ηλικιακά μεγαλύτεροι) ίσως να χαμογελάσατε με την παραπάνω πρόταση, αφού πολλοί από εσάς θα προλάβατε και ίσως να είδατε και από κοντά με τα ίδια σας τα μάτια, ποδοσφαιριστές όπως οι Kenny Dalglish, Ian Rush, Alan Kennedy, Jimmy Case και άλλοι πολλοί και να γνωρίσατε από πιο κοντά το μεγαλείο τους, διαφωνώντας με τα λεγόμενά μου.

Γι' αυτό λοιπόν θα μιλήσω προσωπικά αναλύοντας τις απόψεις και τα πιστεύω μου. Μεγάλωσα σε μια ποδοσφαιρική εποχή όπου οι ''φάρα'' των Gallacticos της Ρεάλ (εποχής Redondo και Hierro) είχαν σταματήσει το ποδόσφαιρο, η Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ με Ροναλντίνιο και Ετό έπαιρνε τα ηνία και η Μίλαν του Αντσελότι έμοιαζε ανίκητη. Όσον αφορά την Premier League, o Αμπράμοβιτς μόλις είχε αρχίσει να ξοδεύει, η Άρσεναλ προερχόταν από την χρονιά των ''Invincibles'' και το marketing της United είχε διευρυνθεί τόσο που ακόμα και στα περίπτερα (το θυμάμαι πολύ καλά στα Τρίκαλα αυτό) πουλούσαν φανέλες του Van Nistelrooy και του Scholes και με το δίκιο τους μάλιστα αφού ήταν μακράν από τις πιο επικίνδυνες ομάδες στον κόσμο τότε.

Once a Red...always a Greek!

Όσοι παρακολουθείτε τα άρθρα που ανεβάζω στο μπλογκ και ακούτε και την εκπομπή μου στο mundosports.eu (Red Loud & Proud κάθε Δευτέρα 4-6), έχετε καταλάβει περί τίνος πρόκειται μόνο και μόνο διαβάζοντας τον τίτλο αυτού του άρθρου. Η Λίβερπουλ έχει μόλις μία ήττα στα τελευταία 12 ματς και η αγωνιστική της ταυτότητα αρχίζει να θυμίζει την περσινή. Πριν από δύο μήνες περίπου, όταν και η ομάδα δυσκολευόταν να αλλάξει τρίτη πάσα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ρίχνατε το φταίξιμο αποκλειστικά και μόνο στον Μπρένταν Ρότζερς και από εκεί που πέρυσι ήταν ο ''χαμένος γιος του Σάνκλι'', ξαφνικά μετατράπηκε σε ένα λούζερ που δεν ξέρει που παν τα τέσσερα.

Ονειρευόσασταν Ράφα Μπενίτεθ πακέτο με Τόρρες πίσω στην ομάδα, Γιούργκεν Κλοπ πακέτο με Ρόις και σε καμία περίπτωση δεν ακούγατε αυτά που έλεγε ο ίδιος ο Βορειοΐρλανδός. Μιλούσε για υπομονή και στήριξη στους παίχτες και επίσης πως η ομάδα θα βρει τον καλό της εαυτό, παραδεχόμενος τα λάθη του καλοκαιριού. Αυτό κυρίες και κύριοι που διαβάζεται αυτό το άρθρο, θέλει αρκετά κιλά...κότσια για να το κάνει κάποιος ο οποίος είναι προπονητής σε μια ομάδα όπως η Λίβερπουλ. Φυσικά κανείς δεν έδινε σημασία στα λεγόμενα του Μπρένταν και περιμένατε απλά την ανακοίνωση της απόλυσής του.

Αγόρασε ποιότητα!

Η πρόσφατη ιστορία του συλλόγου μας δείχνει πως ο Ιανουάριος είναι ένας μήνας ο οποίος ναι μεν μπορεί να φαίνεται ''ήσυχος'' όπως δήλωναν οι προπονητές της ομάδας τα τελευταία 10 χρόνια, όμως μια εύκολη αναδρομή στο παρελθόν μας δείχνει πως τον συγκεκριμένο μήνα η Λίβερπουλ πρόσθετε στο ρόστερ της παίχτες οι οποίοι δεν ήταν μεγαθήρια, αλλά προσέφεραν άπλετη ποιότητα και χάρη στο στυλ παιχνιδιού της ομάδας.

Από τον Μοριέντες τον 2006 που, ''πέρασε και δεν ακούμπησε'', μέχρι τον Άγκερ και τον Σκρτελ που δε νομίζω να είχε ποτέ κανείς παράπονο από αυτούς. Ποιος επίσης θα μπορέσει να ξεχάσει τις απίστευτες κινήσεις των Κουτίνιο και Στάριτζ τον Γενάρη του 2013, παίχτες οι οποίοι όχι μόνο αποκτήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, αλλά προσέφεραν και θα συνεχίσουν να προσφέρουν το μέγιστο στην ομάδα. Εν έτη 2015 όμως ποιες θα ήταν οι κινήσεις που θα έπρεπε να κάνει η ομάδα μας προκειμένου να βρει την καλή αγωνιστική της ταυτότητα? Θα προτείνω λοιπόν κάποιους ποδοσφαιριστές οι οποίοι πιστεύω πως έχουν την δυνατότητα να δώσουν το κίνητρο και την ποιότητα που λείπει αυτήν την στιγμή από την ομάδα.

The Finis Mundi!

The Finis Mundi λοιπόν! Σε ελεύθερη μετάφραση: Το τέλος του κόσμου! Σίγουρα δεν είναι το τέλος του κόσμου για την Λίβερπουλ, όμως η διαφαινόμενη φυγή του μεγαλύτερου αρχηγού στην ιστορία της ομάδας, (και το λέω με άπλετη σιγουριά αυτό, παρόλο που δεν έζησα προηγούμενους θρύλους όπως ο Κένι ή ο Έμλιν Χιουζ) αποτελεί ένα τέλος εποχής για την ομάδα που όλοι μας είμαστε ερωτευμένοι! Χιλιάδες άρθρα έχουν γραφτεί από την ημέρα της ''καταραμένης'' αυτής ανακοίνωσης αποχώρησης του Στίβι. Δεν θα κάτσω να αναλύσω το ποιος φταίει ή το έγινε ή το τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Θα περιγράψω και θα μοιραστώ μαζί σας τι σημαίνει η φιγούρα ονόματι Στίβεν Τζέραρντ για μένα.

Αλήθεια, αναρωτηθείτε λίγο τι κάνετε στην ζωή σας. Το ξέρω είναι αρκετά φιλοσοφικό, όμως κάντε μου αυτήν την χάρη και σκεφτείτε. Με τι πράγματα ασχολείστε στην καθημερινή σας ρουτίνα. Ποιες είναι εκείνες οι σκέψεις που σας έρχονται σε ανύποπτο χρόνο μέσα στην μέρα και χαμογελάτε χωρίς κανένα λόγο? Εγώ δεν θα το κρύψω. Είμαι ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο. Αυτός ο ρομαντισμός που μου βγάζει ο χτύπος της μπάλας στο δοκάρι, η γυαλάδα της λόγω νυχτερινών προβολέων, ακόμα και τα σημαιάκια του κόρνερ, είναι πράγματα που σε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το άθλημα, φαίνονται αστεία και εξαιρετικά δύσκολο να τα κατανοήσουν. Ο κύριος λόγος όμως που έχω αυτήν την αρρώστια, είναι και ο άνθρωπος που χρόνια τώρα κουβαλάει στις πλάτες του μία ομάδα, μία πόλη, μια παγκόσμια κοινότητα ''κόκκινων'' ή και όχι, φιλάθλων. Όταν τον είδα για πρώτη φορά να σηκώνει απεγνωσμένα τα χέρια έξω από την μεγάλη περιοχή ζητώντας την
 μπάλα από τον Mellor και στην συνέχεια να αφήνει άγαλμα τον Νικοπολίδη, ένιωσα πράγματα που αμφιβάλλω αν θα ξανανιώσω. Δέος, ανατριχίλα, έκπληξη και συγκίνηση, έκαναν τα σωθικά μου να ανακατευτούν και το σαγόνι μου να φτάσει στο πάτωμα. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα κατάλαβα πως αυτός ο άνθρωπος θα επηρεάσει στο μέγιστο την μετέπειτα ζωή μου...